Η δυναμική με την οποία ανοίχτηκε την τελευταία δεκαετία ένα νέο πεδίο εκμετάλλευσης, το λαθρεμπόριο γυναικών και παιδιών, επαναπροσδιορίζει τα παγιωμένα μοντέλα ανάλυσης που αφορούν στο σύνολο της κοινωνικής πραγματικότητας. Αν δεν είναι εύκολα προσβάσιμος, ο χώρος και ο χρόνος όπου λαμβάνει χώρα «ο μετασχηματισμός του σώματος σε εμπορεύσιμο πόρο προς χειρισμό και πώληση» ( γιατί δεν μιλάμε για εργάτριες που παράγουν υπεραξία στο εργοστάσιο για έναν καπιταλιστή, αλλά ερχόμαστε αντιμέτωποι/ ες με σκιώδεις και τρομοκρατικούς μηχανισμούς, δύσκολα ελέγξιμους ακόμα και με θεσμικά μέσα), ωστόσο αρχίζουν να γίνονται ορατά με εξίσου δυναμικούς ρυθμούς κάποια από τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης.
Η ιδιωτική σφαίρα μετασχηματίζεται. Δεν πρόκειται για την πατριαρχική οικία που όλοι γνωρίζαμε, εξίσου ανέγγιχτη από την πολιτική σφαίρα κι όμως υπεύθυνη για την κοινωνική δομή στο σύνολό της, αλλά για απροσπέλαστα υπόγεια που όσο σκοτεινά κι αν είναι λειτουργούν με όρους αγοράς. Και η αγορά περιλαμβάνει μηχανισμούς, εμπλέκει υποκείμενα, οικοδομεί δίκτυα, χειρίζεται τους θεσμούς. Καταναγκαστική αναπαραγωγή, εκπόρνευση, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, απειλές, έλλειψη δικαιωμάτων, εγκλεισμός συνθέτουν το ιδιωτικό. Έτσι ήταν παλιά – έτσι είναι και τώρα. Μόνο που μετατέθηκε το σκηνικό, όπως αντίστοιχα απωθήθηκε το κάτεργο στον τρίτο κόσμο.
Την ίδια βέβαια στιγμή επιβιώνουν μορφές κοινωνικού ελέγχου παρωχημένες για τα βλέμματα της Δύσης, όταν στο Ιράν μια πόρνη καταδικάζεται σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Πρόκειται όμως για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Μετασχηματισμένη η παραπάνω αναφερθείσα μορφή κοινωνικής αντίδρασης επαναλαμβάνεται σαν χιλιοπαιγμένο έργο εντός των θυρών ενός δικαστηρίου ( αν φτάσει φυσικά ως εκεί), που απαιτεί από το θύμα να αναπαράγει με κάθε λεπτομέρεια τη σκηνή του βιασμού, μια πρακτική που έχει καταγγελθεί ως δεύτερος βιασμός. Αλλά μάλλον πρέπει πλέον να μιλάμε για πολλαπλούς βιασμούς. Απ’ τη μεταφορά και εμπορία, στον εξαναγκασμό στην πορνεία, στους καθημερινούς βιασμούς σε κορμί και ψυχή από τους πελάτες. Η είδηση από το μακρινό Ιράν είναι ανατριχιαστική και ενδεικτική για τα εκεί καθεστώτα. Η είδηση από τη γειτονική μας Αμαλιάδα μια κακή στιγμή του βραδινού δελτίου.
Ακολουθώντας την ίδια γραμμή υποκρισίας οι ειδήσεις που καταφθάνουν από το μακρινό Γκουαντάναμο ή από τις φυλακές Αμπού Γκράιμπ περιγράφουν φρικιαστικά βασανιστήρια σε βάρος κρατουμένων. Ο μπάτσος της γειτονιάς μας (και η πρόταση διατυπώνεται με επίσης φρικώδη κυριολεξία) είναι ως ρόλος κοινωνικά απενοχοποιημένος (ενώ εγγενώς φέρει τη βία), δικαιωμένος μάλιστα όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, τα οποία τελικά επεκτείνονται μέχρι τους βιασμούς αλλοδαπών και τα βασανιστήρια Αφγανών μεταναστών. Σε μια από τις περιπτώσεις βιασμού ανήλικων αλλοδαπών ο οίκος - κολαστήριο όπου συνέβησαν οι βιασμοί βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το αστυνομικό τμήμα, απόσταση κοντινή και σε πραγματικό επίπεδο (αφού η πλειοψηφία των μπάτσων ήταν πελάτες και οι ιδιοκτήτες του είχαν την κάλυψή τους) αλλά και σε συμβολικό.
Τα κορίτσια - θύματα που καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τα κολαστήρια φτάνουν στη σαπίλα της αστικής δικαιοσύνης που δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα. Μετά από αναβολές δικών, εξαφανίσεις υπόπτων, μετά από τον εξευτελισμό των θυμάτων στο δικαστήριο με τις συνεχείς εξοντωτικές ερωτήσεις όπως προαναφέρθηκαν, τα σχόλια στη διάρκεια της διαδικασίας που καταδικάζουν το θύμα και όχι το θύτη και υπαινίσσονται τη συμμετοχή της κοπέλας στο έγκλημα γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να το αποφύγει, οι αθωωτικές αποφάσεις για τους βιαστές επιβεβαιώνουν ότι το φαινόμενο δεν ανήκει στην παθολογία του συστήματος αλλά στην ίδια τη δομή του.
Πηγή: Ιστοσελίδα του «Black Out» http://www.blackout.gr/keimena/13
Η ιδιωτική σφαίρα μετασχηματίζεται. Δεν πρόκειται για την πατριαρχική οικία που όλοι γνωρίζαμε, εξίσου ανέγγιχτη από την πολιτική σφαίρα κι όμως υπεύθυνη για την κοινωνική δομή στο σύνολό της, αλλά για απροσπέλαστα υπόγεια που όσο σκοτεινά κι αν είναι λειτουργούν με όρους αγοράς. Και η αγορά περιλαμβάνει μηχανισμούς, εμπλέκει υποκείμενα, οικοδομεί δίκτυα, χειρίζεται τους θεσμούς. Καταναγκαστική αναπαραγωγή, εκπόρνευση, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, απειλές, έλλειψη δικαιωμάτων, εγκλεισμός συνθέτουν το ιδιωτικό. Έτσι ήταν παλιά – έτσι είναι και τώρα. Μόνο που μετατέθηκε το σκηνικό, όπως αντίστοιχα απωθήθηκε το κάτεργο στον τρίτο κόσμο.
Την ίδια βέβαια στιγμή επιβιώνουν μορφές κοινωνικού ελέγχου παρωχημένες για τα βλέμματα της Δύσης, όταν στο Ιράν μια πόρνη καταδικάζεται σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Πρόκειται όμως για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Μετασχηματισμένη η παραπάνω αναφερθείσα μορφή κοινωνικής αντίδρασης επαναλαμβάνεται σαν χιλιοπαιγμένο έργο εντός των θυρών ενός δικαστηρίου ( αν φτάσει φυσικά ως εκεί), που απαιτεί από το θύμα να αναπαράγει με κάθε λεπτομέρεια τη σκηνή του βιασμού, μια πρακτική που έχει καταγγελθεί ως δεύτερος βιασμός. Αλλά μάλλον πρέπει πλέον να μιλάμε για πολλαπλούς βιασμούς. Απ’ τη μεταφορά και εμπορία, στον εξαναγκασμό στην πορνεία, στους καθημερινούς βιασμούς σε κορμί και ψυχή από τους πελάτες. Η είδηση από το μακρινό Ιράν είναι ανατριχιαστική και ενδεικτική για τα εκεί καθεστώτα. Η είδηση από τη γειτονική μας Αμαλιάδα μια κακή στιγμή του βραδινού δελτίου.
Ακολουθώντας την ίδια γραμμή υποκρισίας οι ειδήσεις που καταφθάνουν από το μακρινό Γκουαντάναμο ή από τις φυλακές Αμπού Γκράιμπ περιγράφουν φρικιαστικά βασανιστήρια σε βάρος κρατουμένων. Ο μπάτσος της γειτονιάς μας (και η πρόταση διατυπώνεται με επίσης φρικώδη κυριολεξία) είναι ως ρόλος κοινωνικά απενοχοποιημένος (ενώ εγγενώς φέρει τη βία), δικαιωμένος μάλιστα όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, τα οποία τελικά επεκτείνονται μέχρι τους βιασμούς αλλοδαπών και τα βασανιστήρια Αφγανών μεταναστών. Σε μια από τις περιπτώσεις βιασμού ανήλικων αλλοδαπών ο οίκος - κολαστήριο όπου συνέβησαν οι βιασμοί βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το αστυνομικό τμήμα, απόσταση κοντινή και σε πραγματικό επίπεδο (αφού η πλειοψηφία των μπάτσων ήταν πελάτες και οι ιδιοκτήτες του είχαν την κάλυψή τους) αλλά και σε συμβολικό.
Τα κορίτσια - θύματα που καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τα κολαστήρια φτάνουν στη σαπίλα της αστικής δικαιοσύνης που δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα. Μετά από αναβολές δικών, εξαφανίσεις υπόπτων, μετά από τον εξευτελισμό των θυμάτων στο δικαστήριο με τις συνεχείς εξοντωτικές ερωτήσεις όπως προαναφέρθηκαν, τα σχόλια στη διάρκεια της διαδικασίας που καταδικάζουν το θύμα και όχι το θύτη και υπαινίσσονται τη συμμετοχή της κοπέλας στο έγκλημα γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να το αποφύγει, οι αθωωτικές αποφάσεις για τους βιαστές επιβεβαιώνουν ότι το φαινόμενο δεν ανήκει στην παθολογία του συστήματος αλλά στην ίδια τη δομή του.
Πηγή: Ιστοσελίδα του «Black Out» http://www.blackout.gr/keimena/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου