Σε αντίθεση με τα μαρξιστικά κόμματα, οι οργανώσεις των αναρχικών έδωσαν σημαντική προσοχή σ’ αυτό που ονόμαζαν «ολοκληρωμένη παιδεία», στην ανάπτυξη δηλαδή του ολοκληρωμένου ανθρώπου, η οποία μπορεί ν’ αντενεργεί στην υποβιβαστική και αποκοιμιστική επίδραση της αστικής κοινωνίας και προσπάθησαν να βιώσουν τις αξίες του μέλλοντος, στον βαθμό που κάτι τέτοιο ήταν εφικτό υπό τον καπιταλισμό. Πίστευαν στην άμεση δράση, που θα ευνοούσε την πρωτοβουλία των «μαζών», θα διατηρούσε το πνεύμα της εξέγερσης και θα ενθάρρυνε τον αυθορμητισμό. Προσπάθησαν ν’ αναπτύξουν οργανώσεις βασισμένες στην αλληλοβοήθεια και την αδελφοσύνη, στις οποίες ο έλεγχος θα ασκείτο από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω... Οι αναρχικοί, ή τουλάχιστον οι αναρχοκομμουνιστές, αποδέχονται την ανάγκη για οργάνωση. Θα ήταν το ίδιο παράλογο να πρέπει να επαναλαμβάνουμε αυτό το σημείο με το να συζητάμε σχετικά με το εάν ο Μαρξ αποδεχόταν ή όχι την ανάγκη για κοινωνική επανάσταση.Το αληθινό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει εδώ δεν είναι η οργάνωση ή η μη οργάνωση, αλλά το τι είδους οργάνωση επιχειρούν να δημιουργήσουν οι αναρχοκομμουνιστές. Το κοινό χαρακτηριστικό των διαφόρων ειδών αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης είναι οι οργανικές εξελίξεις από τα κάτω και όχι σώματα κατασκευασμένα από τα πάνω… Οικοδομούνται γύρω από ομάδες «αδελφών» με στενές σχέσεις, τα grupos de afinidad, η ικανότητα των οποίων να δρουν συλλογικά βασίζεται στην πρωτοβουλία, στις ελεύθερα αναπτυσσόμενες πεποιθήσεις και σε μια βαθιά προσωπική συμμετοχή… Οι αναρχοκομμουνιστές δεν αρνούνται την ανάγκη για συντονισμό μεταξύ των ομάδων, για πειθαρχία, για λεπτομερειακό σχεδιασμό και για ενότητα στην δράση. Πιστεύουν όμως ότι ο συντονισμός, η πειθαρχία, ο σχεδιασμός και η ενότητα στην δράση πρέπει να επιτευχθούν εθελοντικά, μέσω μιας αυτοπειθαρχίας που προέρχεται από πεποίθηση και κατανόηση.
Πηγή: Murray Bookchin, «Άκου Μαρξιστή», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου