Βολφ Μπίρμαν: ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ!

Αυτούς τους έχω βαρεθεί!

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, /τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν, /που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά /κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά, /σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, /τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, /των γραφειοκρατών η φάρα, /στήνει με ζήλο περισσό, /στο σβέρκο του λαού χορό, /στης ιστορίας τον χοντρό τον κινητή, /την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, /τους γερμανούς τους προφεσόρους, /που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, /αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, /υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, /τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες, /κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, /κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, /με ιδεώδεις υποτακτικούς, /που είναι στο μυαλό νωθροί, /μα υπακοή έχουν περισσή, /τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, /κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος, /που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, /αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά /κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, /τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, /υμνούνε της πατρίδας τον χαμό, /κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, /με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια, /σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, /τους έχω βαρεθεί.

Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, /τους έχω σιχαθεί!

ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΒΛΑΚEΣ, ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΦΑΣΙΣΤEΣ..

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν είτε νομίζει, είτε απαιτεί την ταύτιση όλων μα όλων των ανθρώπων γύρω του, με εκείνα που αυτός έχει στο κεφάλι του, ως θρησκευτικές ή άλλες αντιλήψεις...

...Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν φέρεται λες και εξ ορισμού όλοι οι συνάνθρωποί του έχουν όρεξη να εκτίθενται στα δικά του ιδιαίτερα έθιμα ή βίτσια, δίχως να ρωτάει ποτέ εάν οι ίδιοι του επιτρέπουν να τους εκθέσει σε αυτά, όπως λ.χ στην εξωφρενική φετινή πρωτοπορία των θεοκρατών της Θεσσαλονίκης να περάσουν τους ασθενείς και το προσωπικό ενός ολόκληρου νοσοκομείου κάτω από τον «επιτάφιό» τους, υποχρεώνοντας σε έκθεση όλους όσους δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο (λες και δεν έφθανε η ωμή ψυχολογική βία από τους πανταχού παρόντες σε δωμάτια ασθενών, αλλά και σε διαδρόμους ακόμα, «αγίων γραφών» και ποικίλων αγίων «φατσών» του δικτατορεύοντος θρησκευτικού δόγματος).

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί φυσιολογικό το να βομβαρδίζουν τον λαό επί μία ολόκληρη εβδομάδα (και βάλε...) όλες μα όλες οι τηλεοράσεις εντός της επικράτειας του Ελληνικού Κράτους με ωμή θρησκευτική παράκρουση και ανιστόρητα έργα χριστιανικής προπαγάνδας (με πρώτο και κύριο το πληρωμένο από τα χρήματά μας «Κανάλι της Βουλής», του οποίου ο ζήλος αποδείχθηκε υποδεέστερος από ένα πιθανό «Κανάλι των Μακκαβαίων»).

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν την ομολογία της πίστης του («Χριστός Ανέστη!») την εξάγει από τους λατρευτικούς του χώρους σε ολόκληρη την κοινωνία και την χρησιμοποιεί αντί της ευχής «Χρόνια Πολλά!» απέναντι στους πάντες, ακόμα και σε ανθρώπους που, είτε επειδή είναι άθεοι, είτε επειδή είναι θρησκευτικά αδιάφοροι, είτε επειδή πιστεύουν άλλα πράγματα, τους είναι παντελώς αδιάφορο εάν «ανέστη» ή όχι το κεντρικό πρόσωπο την Χ ή Ψ ξένης προς αυτούς Θρησκείας.

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί δεδομένο ότι όλοι κάνουν εκείνα που αυτός κάνει και ως εκ τούτου αγριοκοιτάζει ή καταριέται ακόμα κάποιον συνάνθρωπό του επειδή και μόνον εκείνος δεν πιστεύει ότι η Χ ή Ψ ημέρα είναι «νηστευτική».

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί φυσιολογικό όλα μα όλα τα, υποτίθεται θρησκευτικά ουδέτερα, πολιτικά κόμματα ενός ολόκληρου λαού να στέλνουν αντιπροσωπείες τους, ή ακόμα και τους ίδιους τους αρχηγούς τους, να κάτσουν με σκυμμένο κεφάλι και προσποιητή κατάνυξη δίπλα στους ασύδοτους θεοκράτες και να κουβαλάνε «επιταφίους» ή να υποδέχονται με τιμές αρχηγού κράτους «άγια φώτα» και άγιες δεισιδαιμονίες ακριβοπληρωμένες από τα λεφτά του φορολογούμενου λαού. Και αυτό την ίδια στιγμή που το ποσό που λείπει από τον δημόσιο κορβανά, και γι’ αυτό σχεδιάζονται αλλεπάλληλες επιθέσεις στον ήδη φτωχό ελληνικό λαό με πρόσχημα την πέρα για πέρα στημένη «κρίση», ισούται με την ετήσια φοροδιαφυγή των θεοκρατών σε ό,τι αφορά μόνον την ακίνητη περιουσία τους (και κανείς πολιτικός χώρος δεν έχει το ανάστημα να απαιτήσει ισονομία κοινωνίας και θεοκρατών και, επιτέλους, διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας).

Πηγή: Ιστολόγιο «Απελευθέρωση»

Σλάβοϊ Ζίζεκ: ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΟΠΙΣΤΕΣ!

(Από συνέντευξη του σλοβένιου φιλόσοφου Σλάβοϊ Ζίζεκ στην γαλλική εφημερίδα "Λιμπερασιόν" το 2008)

- Για τους φιλελεύθερους στοχαστές, καπιταλισμός και δημοκρατία παραμένουν έννοιες αχώριστες...

«Ναι, λέγεται συχνά κάτι τέτοιο, όμως στην Κίνα γεννιέται αυτή τη στιγμή ένας αυταρχικός καπιταλισμός. Αμερικανικό ή κινεζικό μοντέλο; Δεν μου αρέσει αυτό το δίλημμα. Γι' αυτό πρέπει να γίνουμε ουτοπιστές. Η υπερθέρμανση του πλανήτη θα μας οδηγήσει στην αποκατάσταση των μεγάλων συλλογικών αποφάσεων, αυτών που οι μεγάλοι αντιαυταρχικοί στοχαστές ισχυρίζονται πως οδηγούν αναγκαστικά σε γκουλάγκ. Ο Ουόλτερ Λίπμαν απέδειξε πως σε κανονικές εποχές και σε δημοκρατικά καθεστώτα, ο πληθυσμός δείχνει εμπιστοσύνη σε μια ελίτ που αποφασίζει. Ο λαός είναι σαν το βασιλιά που υπογράφει παθητικά χωρίς να διαβάζει. Ομως σε περιόδους κρίσης, αυτή η εμπιστοσύνη αίρεται. Η θέση μου είναι η εξής: υπάρχουν καταστάσεις όπου η δημοκρατία δεν λειτουργεί ή που χάνει την ουσία της και πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τρόπους λαϊκών κινητοποιήσεων.

- Εξού και το εγκώμιό σας για τον Ροβεσπιέρο...

«Η τρομοκρατία δεν περιορίζεται στον Ροβεσπιέρο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε πως τα περισσότερα κεφάλια έπεσαν μετά το θάνατό του. Εξάλλου, εκείνος είχε κόψει κεφάλια πλουσίων... Αυτό που με ενδιαφέρει στην περίπτωσή του είναι αυτό που ο Βάλτερ Μπένγαμιν ονομάζει «θεϊκή βία», η οποία συνοδεύει τις λαϊκές εκρήξεις. Δεν μου αρέσει η σωματική βία, τη φοβάμαι, αλλά δεν είμαι πρόθυμος να αρνηθώ αυτή την παράδοση. Αυτό δεν σημαίνει πάντα βία πάνω σε άλλους ανθρώπους. Ο Γκάντι, παραδείγματος χάριν, δεν αρκέστηκε μόνο στην οργάνωση διαδηλώσεων, αλλά και στα μποϊκοτάζ. Η στήριξη των αποκλεισμένων, η προστασία του περιβάλλοντος περνούν από νέες μορφές πίεσης, μορφές βίας. Βία για να φοβίζεις τον καπιταλισμό, όχι για να τον σκοτώσεις αλλά για να αλλάξεις κάτι. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να προχωρήσουμε σε μια πιο μεγάλη βία, μια φανατική βία, σε ένα νέο αυταρχισμό.

- Στην περίπτωση της «λαϊκής βίας», ένας διανοούμενος μπορεί να κάνει κάτι;

«Ναι, μπορεί να προειδοποιήσει για τις καταστροφικές μορφές της. Να κάνει να δουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Ο Ντελέζ έλεγε πως αν υπάρχουν λάθος απαντήσεις, υπάρχουν επίσης και λάθος ερωτήσεις. Ενα συμβούλιο φιλοσόφων δεν μπορεί να καταστρώσει ένα σχέδιο για να κινητοποιήσει τις μάζες. Ομως μπορούμε να ρίξουμε ιδέες και ίσως κάποια από αυτές να υιοθετηθεί. Οι εξεγέρσεις στα προάστια της Γαλλίας ξέσπασαν λόγω μιας μη διατυπωμένης σε σκέψη δυσαρέσκειας. Αυτό είναι τραγωδία.

- Οι αριστεροί σας φίλοι έχουν τις ίδιες απόψεις με τις δικές σας;

«Αυτό που ισχύει, κυρίως στις ΗΠΑ, είναι ένας φιλελεύθερος ανεκτικός αριστερισμός, σύμφωνα με τον οποίο η παραμικρή νύξη, η σχετική με την έννοια της αλήθειας είναι ήδη αυταρχική, και ο οποίος πρέπει να σέβεται την ιστορία του καθενός. Για τον φιλόσοφο Ρίτσαρντ Ρόρτι, αυτό που προσδιορίζει τον άνθρωπο είναι η οδύνη του και η ικανότητά του να την αφηγείται. Θεωρώ πολύ θλιβερή αυτή την Αριστερά της μνησικακίας και της αδυναμίας».