Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Ερρίκο Μαλατέστα: ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ

«Το θεμελιακό λάθος των ρεφορμιστών είναι το ότι ονειρεύονται μια αλληλεγγύη, μια ειλικρινή συνεργασία, ανάμεσα σε αφεντικά και δούλους, ανάμεσα σε ιδιοκτήτες κι εργάτες, η οποία ακομα και αν υπήρξε ποτέ, ίσως σε περιόδους κατάφωρης έλλειψης συνείδησης των μαζών και ειλικρινούς πίστης στην Θρησκεία και στις μετά θάνατον ανταμοιβές, είναι σήμερα ολότελα αδύνατη.

Εκείνο που οραματίζονται οι ρεφορμιστές είναι μια κοινωνία καλά χορτασμένων γουρουνιών, τα οποία προχωρούν ικανοποιημένα με άτσαλο βηματισμό κάτω από την βέργα ενος μικρού αριθμού χοιροβοσκών, που φυσικά δεν παίρνουν υπόψη τους την ανάγκη για ελευθερία και το αίσθημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που πιστεύουν πραγματικά σε έναν αυταρχικό Θεό που ξέρει μόνο, για χάρη των απόκρυφων σκοπών του, να προστάζει τους φτωχούς να υποτάσσονται στους πλούσιους και τους πλούσιους να είναι καλοί και φιλάνθρωποι. Μπορούν ακόμα οι ρεφορμιστές να φανταστούν και να επιδιώξουν μια τεχνική οργάνωση της παραγωγής, ικανή να εξασφαλίζει αφθονία σε όλους και να είναι ταυτόχρονα υλικά επωφελής τόσο για τα αφεντικά όσο και για τους εργάτες. Όμως στην πραγματικότητα αυτή η περίφημη «κοινωνική ειρήνη», που βασίζεται στην ύπαρξη της αφθονίας για όλους, θα παραμένει ένα όνειρο όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε ανταγωνιστικές τάξεις, δηλαδη σε εργοδότες και εργαζόμενους, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη, ούτε αφθονία.

Ο ανταγωνισμός είναι μάλλον πνευματικός παρά υλικός. Δε θα υπάρξει ποτέ μια ειλικρινής κατανόηση ανάμεσα στα αφεντικά και στους εργάτες για την καλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων προς χάρη των συμφερόντων της ανθρωπότητας, γιατί απλώς τα αφεντικά ποθούν πάνω από ο,τιδήποτε άλλο να παραμείνουν αφεντικά και να εξασφαλίζουν πάντα μεγαλύτερη δυνατή ισχύ σε βάρος των εργατών, καθώς επίσης και στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με άλλα αφεντικά, την ώρα που οι εργάτες έχουν μπουχτήσει απο αφεντικά και δεν θέλουν άλλα».

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Συμβάν στην πλατεία των θεοκρατών

Η ορθόδοξη θεοκρατία απορροφά στην ελληνική κοινωνία τεράστιο ποσοστό πλούτου, κατέχει παράνομα το μεγαλύτερο κομμάτι της Ελλάδας, χρηματοδοτείται εφειδώς από τον κρατικό προϋπολογισμό όταν η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η πρόνοια κ.ά. έχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί από τους κυβερνώντες, οι ρασοφόροι συμπεριφέρονται σαν επικυρίαρχοι και αφεντικά της ζωής μας και όμως όλοι σχεδόν οι "αναλυτές" κάνουν πως δεν τα ξέρουν όλα αυτά. Οι πολιτικοί μάλιστα κάνουν γαργάρα κάθε φορά που θίγεται το ζήτημα της κατάργησης της θεοκρατίας, της φορολογίας των εκκλησιαστικών περιουσιών και του διαχωρισμού πολιτείας - εκκλησίας.

Κάποιοι όμως έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν! Η πρόσφατη αυτή διαμαρτυρία μπροστά στο "άγιο" στρατηγείο-λειτουργείο των θεοκρατών στην οδό Μητροπόλεως (εκεί που το αυταρχικό κράτος σκύβει τον αυχένα δουλικά μπροστά στο πραγματικό αφεντικό του) δεν είδε το φως της δημοσιογραφικής κάλυψης - όπως άλλωστε και πολλά πολλά σημαντικά άλλα. Ωστόσο αποτελεί ΣΗΜΑ. Σήμα ότι επιτέλους κάποιοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν κάτι περισσότερο για το ποιοί φταίνε πραγματικά για την κατάντια της καθημερινής μας ζωής. Απολαύστε!


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε...


ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,

ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.

ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Όταν...

Όταν σε βάζουν να σπουδάσεις για να πας στον στρατό για να βγεις στην «αγορά εργασίας» για να μην βρίσκεις πουθενά εργασία για να φιλήσεις μετά κατουρημένες ποδιές για να βρεις μια άσχετη με τα ενδιαφέροντά σου μισθωτή σκλαβιά για να παίρνεις 600 – 700 ευρώ για να πλουτίζουν οι πολιτικοί, οι πολυεθνικές, οι εργολάβοι και η Εκκλησία, όταν πρέπει να δουλέψεις 30 – 40 χρόνια δίχως να τρως τίποτε απολύτως για να μαζέψεις τα λεφτά για να πάρεις ένα σπίτι να μείνεις (μόνο που τότε οι τιμή θα είναι δεκαπλάσια της σημερινής), όταν καθημερινά και παντού το κράτος, ο εργοδότης, ο δημοσιογράφος και ο ρασοφόρος σε απαξιώνουν και σε ξεφτιλίζουν, τότε, κάποτε - κάποτε, η αγανάκτηση βγάζει φωτιές. Και αυτοί, οι ένοχοι για όλα τα παραπάνω, ακόμα παριστάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτε (και είναι ασύλληπτες οι αρλούμπες των Μ.Μ.Ε. υπηρετών τους).

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Τζενάρο Σέρρα ντι Κασάνο


Τζενάρο Σέρρα ντι Κασάνο (Gennaro Serra di Cassano, Napoli 30 Σεπτεμβρίου 1772 – Napoli 20 Αυγούστου 1799). Ιταλός ευγενής (δούκας), Ιακωβίνος και πατριώτης, μάρτυρας της Δημοκρατίας.

Γεννήθηκε από τον καλλιεργημένο και βιβλιόφιλο ευγενή Λουϊτζι Σέρρα 4ο δούκα του Κασάνο και μαρκήσιο του Rivadebro (Luigi Serra di Cassano) και την Ιουλία Καράφα (Giulia Carafa della Roccella) και σπούδασε μαζί με τον αδελφό του Τζουζέπε (Giuseppe) στην Γαλλία, στο αριστοκρατικό κολλέγιο Soreze, όπου έζησαν από κοντά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.

Με την επιστροφή τους στην Νάπολη, τα δύο αδέλφια εντάχθηκαν στους εκεί μικρούς αλλά δυναμικούς κύκλους των Ιακωβίνων και ο Τζενάρο, μαζί με τον επίσης ευγενή Τζουλιάνο Κολόνα (Giuliano Colonna) συνελήφθη το 1794 με την καταστολή της «Πατριωτικής Εταιρείας» («Societa Patriottica») από την αστυνομία του βασιλιά Φερδινάνδου και έμεινε στην φυλακή μέχρι τον Ιούλιο του 1798, όταν αρκετοί ακόμα επαναστάτες (Pagano, Ciaia, Fasulo, Colonna, κ.ά.) αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από έντονες πιέσεις των Γάλλων.

Με την ανακήρυξη της «Παρθενόπιας Δημοκρατίας» («Repubblica Partenopea», 23 Ιανουαρίου 1799 – 13 Ιουνίου 1799) από τους ναπολιτάνους Ιακωβίνους, ο μόλις 27χρονος Τζενάρο ανέλαβε την διοίκηση του δημοκρατικού στρατού («Guardia Nazionale Napolitana»), δεύτερος υπό τον Αγαμέμνονα Σπάνο (Agamennone Spano) και στην κατάλυσή της από τον χριστιανομοναρχικό στρατό πολέμησε γενναία μέχρι το τέλος, κρατώντας επί πολύ το οχυρωμένο ανάκτορο του Capodimonte μαζί με τον Φλαμίνιο Σκάλε (Flaminio Scale). Ο αδελφός του Τζουζέπε κατόρθωσε να διαφύγει, ο ίδιος όμως πιάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές, όπως και όλοι οι υπόλοιποι επιζήσαντες 8.000 δημοκρατικοί, οι οποίοι είχαν παραδοθεί με όρους να τους επιτραπεί να φύγουν με τα γαλλικά πλοία για την Γαλλία, όμως οι χριστιανομοναρχικοί δεν κράτησαν τον λόγο τους και με προτροπή του Άγγλου ναυάρχου Νέλσωνα προχώρησαν σε δίκες και θανατώσεις πάνω από 100 αγωνιστών.

Ανάμεσα σε εκείνους που θανατώθηκαν ήταν και ο Τζενάρο. Λόγω της ευγενικής του καταγωγής δεν απαγχονίστηκε όπως οι υπόλοιποι αγωνιστές, αλλά καρατομήθηκε στις 20 Αυγούστου 1799, την ίδια ημέρα με τον παιδικό του φίλο Τζουλιάνο Κολόνα, τον δικηγόρο Βιντσέντζο Λούπο (Vincenzo Lupo) και την φίλη του Ελεωνόρα Φονσέκα Πιμεντέλ την οποία ωστόσο απαγχόνισαν, στην Piazza Mercato της Νάπολης, υπό τους πανηγυρισμούς του αποκτηνωμένου όχλου των «lazzaroni» («πάμφτωχων») για τα δικαιώματα των οποίων είχε αγωνιστεί («viva viva 'u papa santo, c'ha mannato i cannuncini, pe scaccia li giacubini!», «ζήτω, ζήτω ο άγιος πάπας, που μας έστειλε κανόνια, τους Ιακωβίνους για να διώξουμε!», τραγουδούσε το πλήθος γύρω από τα ικριώματα). Κοιτάζοντας τον μνησίκακο και τοποθετημένο ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά του όχλο, ο ευγενής και στην ψυχή δούκας αναφώνησε γεμάτος απελπισία: «πάντοτε επιθυμούσα το καλό τους και τώρα αυτοί πανηγυρίζουν για τον θάνατό μου!».

Την επόμενη ημέρα ο Λουϊτζι Σέρρα, ο πατέρας του, έκλεισε την πόρτα του παλατιού του (Palazzo Serra di Cassano στην οδό Monte di Dio) που έβλεπε προς το βασιλικό ανάκτορο, δηλώνοντας ότι θα μείνει κλειστή (παραμένει κλειστή ακόμη και σήμερα) μέχρι την ημέρα που θα υλοποιηθούν τα ιδανικά για τα οποία έπεσε το κεφάλι του υιού του. Μετά από λίγο, ο Λουϊτζι Σέρρα και όλη η οικογένειά του εξορίστηκαν από τους μοναρχικούς. Έζησαν 5 χρόνια στην Τοσκάνη και επέστρεψαν στην Νάπολη το 1804 υπό την κάλυψη των γαλλικών όπλων.

Πηγή: ένα KNOL για τον Gennaro Serra

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Λουϊζα Μισέλ, η Αμαζόνα της Κομμούνας


Λουίζα Μισέλ, 100 χρόνια από τον θάνατό της (του Κώστα Βεργόπουλου)


Ο Ιανουάριος του 2005 στο Παρίσι είναι αφιερωμένος στην 100ή επέτειο του θανάτου της Λουίζας Μισέλ (1830-1905). Το όνομά της αναδείχθηκε με την Κομμούνα του Παρισιού και το κοινωνικό κίνημα στα τέλη τού 19ου αιώνα. Τα παρισινά γεγονότα του Μαρτίου - Μαΐου 1871 κατέπληξαν τον κόσμο όχι μόνον με την τόλμη και πρωτοβουλία των «ασήμων και ανωνύμων», αλλά και με την έκταση της σαρωτικής καταστολής που ακολούθησε.

Επρεπε η «κατώτερη τάξη» να τιμωρηθεί παραδειγματικά, να ξεριζωθεί από τις λαϊκές προσδοκίες κάθε υποψία οράματος για έναν διαφορετικό κόσμο. Ομως, το αίμα που έβαψε τους παρισινούς δρόμους, αντί να εξαφανίσει το μικρόβιο της κοινωνικής απείθειας, το μετέδωσε στην υφήλιο. Η αναφορά στην Κομμούνα, αντί να σβήσει, εγκαταστάθηκε στη μυθολογία όλων των κοινωνικών κινημάτων. Τα άσημα και ανώνυμα θύματα της καταστολής ξεπέρασαν τελικά σε διασημότητα τα γνωστά ονόματα και απέβησαν σύμβολα του παγκόσμιου κοινωνικού γίγνεσθαι.

Η περιγραφή της δίδεται από αστυνομικά και δικαστικά έγγραφα, με αφορμή τις συλλήψεις, δίκες και καταδίκες, φυλακίσεις και εξορίες της. Στο κρίσιμο δίμηνο του 1871, η «άσημη και χωρίς μαθητές δασκάλα» ηγήθηκε «τάγματος αμαζόνων», που περιεφέροντο στα οδοφράγματα των παρισινών δρόμων, με ατημέλητο χιτώνιο πολιτοφύλακα και καραμπίνα ριχτή στους ώμους, προς ανεφοδιασμό των μαχητών, περίθαλψη τραυματιών, συντονισμό δράσης ανάμεσα στα παρισινά διαμερίσματα.

Ο κατοπινός πρωθυπουργός Κλεμανσό (1841-1929), που συμμετείχε επίσης στην Κομμούνα, επαναλάμβανε: «Απορώ πώς διασώθηκε ακέραιη μέσα σε τόση καθημερινή βροχή από σφαίρες».

Ηγήθηκε συλλόγου αλληλοβοήθειας εργαζομένων γυναικών (1869) και επιτροπής επαγρύπνησης δημοκρατικών πολιτών στο διαμέρισμα της Μονμάρτης (1870). Τα πρωινά εργαζόταν ως δασκάλα στο σχολείο που η ίδια είχε ιδρύσει από το 1865, τα απογεύματα συμμετείχε στις συνελεύσεις τής λέσχης «Η πατρίδα σε κίνδυνο», με αντικείμενο την επιβίωση των λαϊκών τάξεων κατά την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων. Εξεπροσώπησε τις γυναικείες οργανώσεις στην Κεντρική Επιτροπή της Κομμούνας. Οι πληροφοριοδότες την περιγράφουν ως «συνεπαρμένη και ευέξαπτη γυναίκα», που επαναλάμβανε συνεχώς μέχρι κορεσμού και ναυτίας «Ζήτω η Κομμούνα, ζήτω η παγκόσμια επανάσταση».

Νόθα κόρη ενός πυργοδεσπότη και της καμαριέρας του, έλαβε δημοκρατική αγωγή με ανήσυχο και κριτικό πνεύμα. Αυτό την ώθησε να εγκαταλείψει την υποτακτικότητα της επαρχίας, επιλέγοντας την οδό τής απείθειας, την κοινωνική περιπέτεια, τη διέγερση του πλήθους στην πρωτεύουσα. Ως δασκάλα, αρνήθηκε να δώσει τόσο τον αυτοκρατορικό όρκο όσο και τον εκκλησιαστικό, πράγμα που την παροχέτευσε μοιραία στην ιδιωτική εκπαίδευση. Υπέγραφε λογοτεχνικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Ενζωλοράς», αποτίοντας φόρο τιμής στη μυθιστορηματική μορφή τού φοιτητικού ηγέτη που εκτελέστηκε στα παρισινά οδοφράγματα του 1832, όπως τα απαθανάτισε στους «Αθλιους» ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Κατάπληκτος ο ηλικιωμένος συγγραφεύς έβλεπε στη νεαρή γυναίκα του 1870 να μετενσαρκώνεται ο ήρωας, που είχε φιλοτεχνήσει για τους νέους τού 1830. Η «αιματηρή εβδομάδα» του Μαΐου 1871 κόστισε 30.000 εκτελέσεις στον τοίχο του νεκροταφείου Περ Λασέζ, 32.905 καταδίκες σε φυλακές και εξορίες, 105 καταδίκες σε θάνατο. Ο αγαπημένος της, Θεόφιλος Φερέ, πρόλαβε να φωνάξει στους δικαστές «Ελεύθερος έζησα, ελεύθερος θέλω να πεθάνω», προτού οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Η ίδια εξήγησε στους δικαστές της (Σεπτέμβριος 1871) πως «έπραξε ό,τι ήταν υποχρεωμένη να πράξει: το καθήκον της, χωρίς μίσος, χωρίς οργή, χωρίς οίκτο, ούτε για τους άλλους ούτε καν για τον εαυτό της» και αρνήθηκε ν' απολογηθεί. Για ποιο πράγμα ν' απολογηθεί κάποιος που επιτελεί το καθήκον του; Αντιθέτως, η αθέτηση καθήκοντος υπόκειται σε εξήγηση και απολογία.

Αποποιήθηκε την έφεση, δηλώνοντας ότι από την εξορία, προτιμούσε τον θάνατο. Αποφώνησε τους δικαστές της ως εξής: «Εάν δεν είσθε δειλοί, σκοτώστε με». Η καταστολή απέβη τόσο υπέρμετρη, ώστε, όπως η ίδια ετόνιζε, αυτό κατέστησε περιττή «την εκδίκηση του αίματος: το ιστορικό όνειδος ήταν ήδη αρκετό για να καταπλακώσει στο μέλλον τούς καταστολείς». Δέσμια μεταφέρθηκε, μαζί με χιλιάδες άσημους και ανώνυμους, στη Νέα Καληδονία του Ειρηνικού Ωκεανού, που χωριζόταν από τη Γαλλία με ναυτικό ταξίδι τεσσάρων μηνών. Στην εξορία, αμετανόητη, εισήγαγε τον αλφαβητισμό στους ιθαγενείς Κανάκους και το πνεύμα της εξέγερσης εναντίον τού αποικιοκρατικού συστήματος της πατρίδος της.

Μετά την αμνηστία του 1880, επανήλθε στην Ευρώπη και αναδείχθηκε ηγερία του διεθνούς κοινωνικού κινήματος μεταξύ Παρισιού και Λονδίνου, συμμετέχονας σε συγκεντρώσεις και οργανώσεις, με πολιτική δράση, άρθρα, ομιλίες. Ορκιζόταν στο όνομα του Αυγούστου Μπλανκί (1805-1881), που διέτρεξε το μέγιστο μέρος του βίου του κρατούμενος στις φυλακές, και εκφώνησε επικήδειο στην κηδεία του ενώπιον 100.000 ατόμων στο Περ Λασέζ. Πάντα διαθέσιμη να μετατραπεί σε ανθρωποβόμβα, προκειμένου να πλήξει τον Θιέρσο, πρωθυπουργό της αιματηρής καταστολής του 1871. Σε παρατήρηση δικαστή ότι δεν έχανε διαδήλωση, η κατηγορούμενη απάντησε: «Δυστυχώς, κύριε πρόεδρε, αυτό συμβαίνει διότι βρίσκομαι πάντα με το μέρος των αδικημένων».

Τον Ιούλιο του 1881 εκπροσώπησε τη Γαλλία στο διεθνές συνέδριο κοινωνικών κινημάτων του Λονδίνου, που αναγνώρισε την «έμπρακτη προπαγάνδα» ως μέσο χειραφέτησης των εργαζομένων. Παρ' όλα αυτά, η ίδια έβλεπε χωρίς αυταπάτες ότι οι βομβιστικές επιθέσεις των αναρχικών συντρόφων της στα τέλη του 19ου αιώνα δεν ήσαν παρά πράξεις απελπισίας, χωρίς δυνατότητα λαϊκής συσπείρωσης ούτε θετική προοπτική για το μέλλον, πράξεις που μοιραία συνέβαλαν στην εμπέδωση της αστικής τάξης πραγμάτων. Στο μαύρο τής απόγνωσης, που ήταν το χρώμα των αναρχικών, συνιστούσε να προστεθεί κάποιο χρώμα ελπίδας. Μοιραία άνοιγε έτσι ο δρόμος για τη σωματειακή οργάνωση της εργασίας.

Ο συνεργάτης της Αιμίλιος Πουζέ (1860-1931) πρωτοστάτησε στη δημουργία του «επαναστατικού συνδικαλισμού», που διαμόρφωσε τη φυσιογνωμία του εργατικού κινήματος στον 20ό αιώνα. Ως το τέλος της ζωής της, ετόνιζε: «Στην εποχή μας, όπλα μας είναι η ειλικρίνεια και η αμεσότητα. Εχουμε συμφέρον να εμφανίζουμε προς τα έξω ακριβώς ό,τι είμαστε και πιστεύουμε».

Επειτα από μια εκατονταετία, στις αρχές του 21ου αιώνα, ανανεωμένο ενδιαφέρον καταγράφεται για το παράδειγμά της. Ισως αυτό οφείλεται στη σημερινή οπισθοδρόμηση του καπιταλισμού στις δεσποτικές μορφές του 19ου αιώνα. Ομως, επίσης, ίσως αυτό δεν είναι άσχετο με τη συναφή κατάρρευση των προτύπων πολιτικής πρακτικής και κοινωνικού οράματος στην εποχή μας.

Πηγή: http://www.femnetsalonica.gr/

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Θανάσης Τριαρίδης: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΘΟΥΜΕ Ή ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ...

Τα βιβλία δεν είναι ευαγγέλια. Οποιοδήποτε βιβλίο κι αν γίνει ευαγγέλιο σκοτώνει. Τα βιβλία είναι συναισθηματικές ανθοδέσμες – συχνά και συναισθηματικά κομφούζια. Τα βιβλία περιγράφουν αυτό που ποθούμε ή αυτό που φοβόμαστε – άρα κι αυτό που είμαστε. Τα βιβλία δεν είναι πρωτόκολλα θεραπείας – δεν εφαρμόζονται επί ανθρώπων. Ποτέ δε σκότωσαν οι λέξεις – σκοτώνουν τα παραγγέλματα. Επιμένω: κάθε παράγγελμα είναι το ίδιο παράγγελμα μιας έγερσης σε μιαν αυγή που πίνουμε μαύρο γάλα.

Μπορεί κανείς να μου πει (να μου φωνάξει): Μας λες τον πολιτικό φιλόσοφο/ιεροκήρυκα ντε Σαντ ντελαλισμένο αντιανθρωπιστή και οργανικά Χριστιανό, έναν ευαγγελιστή ενός στρατοπεδικού κόσμου – μα τελικά μήπως δεν κατέγραψε μια δική μας, κατάδική μας, φαντασίωση; Σκέψου πόσο μάς γοητεύει (έστω σταδιοποιημένη) η βία με την οποία ο ντε Σαντ έντυσε τη γκάβλα – πόσο σπουδαιότεροι νιώθουμε όταν κρατάμε μαστίγιο... Απαντάω: Και ποιος σάς είπε πως ο στρατοπεδικός κόσμος δεν είναι μια δική μας, κατάδική μας, φαντασίωση; Γιά σκεφτείτε πώς αλαλάζουμε στις παρελάσεις των όπλων, πόσο μάς γοητεύει η απαίσια Μάρσια της Αΐντας, πόσο μάς θέλγει ο τρόμος με τον οποίο ντύνει το θάνατο ο Πόου (και ο Λάβκραφτ και τόσοι άλλοι μετά απ’ αυτόν). Δεν είμαστε απαραίτητα συνειδητοί ναζί, μήτε και απαραίτητα θανατότρομοι. Δεν είμαστε απαραίτητα σαδιστές. Είμαστε (κρυφο) χ ρ ι σ τ ι α ν ο ί.

Το προχωράω: Είμαστε χριστιανοί, θεόπληκτοι, δηλαδή άνθρωποι που λογαριάζονται (ακόμη κι από τους ίδιους τούς εαυτούς τους) ως κείμενοι υπό επιδιόρθωση (υπό βελτίωση), βαθύτατα εξαρτημένοι από μια εξουσιαστική οπτική του θανάτου. Πειστήκαμε πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να τυραννούνε τους ανθρώπους. Λογαριάζουμε το θάνατο ως τρόμο, ως τιμωρία, ω ς π τ ώ σ η – λογαριάζουμε τη γκάβλα ως κυριαρχία. Η σκοτεινή ρίζα του ολέθρου μας βρίσκεται στο παραμύθι της Γένεσης: κάποιος Πλάστης-Νταβατζής γυαλίστηκε να σηκώσει μαστίγιο και να δώσει εντολές – όποιος τον παράκουγε θα τιμωρούνταν... Αν σκεφτόμασταν πως η γκάβλα είναι απελπισία, ακριβώς γιατί δε χρειάζεται ελπίδες και υποσχέσεις, αν σκεφτόμασταν πως ο θάνατος δεν είναι πτώση αλλά προϋπόθεση για να γκαβλώνουμε, άρα πως είναι κομμάτι του ανθρώπινου σπαρταρίσματός μας, στην τελική σημαντικό κομμάτι ζωής, ίσως (να τονιστεί: ίσως) να ήταν μπορετό ν’ αφήσουμε στην άκρη το μαστίγιο, ίσως να ήταν βολετό να νιώσουμε (ή να περιγράψουμε) τη γκάβλα ως κάτι που δε διδάσκεται και δεν έχει τη ρίζα του στην ενοχή. Επιμένω: η γκάβλα δεν μπορεί να γίνει διδαχή.

Πηγή: Θανάσης Τριαρίδης, "Μαρκήσιος ντε Σαντ, ή, τα υπόγεια του Χριστιανισμού", κεφ. 6 "Αλίμονο, είμαστε χριστιανοί!"

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Βλάσης Ρασσιάς: Η ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ


Η ανθρώπινη βία, το μίσος, ο θυμός, η επιθετικότητα, η προκατάληψη, εδράζουν επάνω στον φόβο και την ανασφάλεια. Τα τελευταία είναι για τον άνθρωπο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ελευθερία, την εσωτερική γαλήνη, την αυτάρκεια και την ευδαιμονία του.

Ο φόβος με την σειρά του εδράζει επάνω στην άγνοια και την αυταπάτη μίας ανύπαρκτης εγωϊστικής ατομικότητας (λ.χ. ατομική ψυχή) που μας εξαπατά ότι τάχα είμαστε αποκομμένοι από το Σύμπαν, τις διεργασίες και την Ουσία του, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από το Όλον.

Ο φόβος εδράζει επάνω σε ένα αυθαίρετο σύμπλεγμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας που οι αφιλοσόφητοι άνθρωποι εκλαμβάνουν ως «εγώ». Ένα πεπερασμένο και ρηχό «εγώ» παντελώς στερημένο από κάθε είδους ενοποιητική σχέση, που έρχεται να βιώσει τον φυσικό Κόσμο ως κάτι το ακατανόητο, ανησυχητικό, αδιαπέραστο και απειλητικό. Είναι βασική προϋπόθεση του φόβου το να έχει ήδη κανείς το αίσθημα της αποξένωσης και της ξεχωριστότητας.

Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι συνώνυμα. Καταλήγουν φοβικά όλα τα άτομα (και τα συστήματα) που συνειδητοποιούν ότι είναι ανίκανα να διαμορφώσουν μία συνεκτική εικόνα του πραγματικού εαυτού τους, πόσο μάλλον όταν αυτός ο εαυτός δεν πρέπει να είναι συρρικνωμένος σε ένα ανύπαρκτο «εγώ».

Όποιος νοιώθει ανασφαλής αναδιπλώνεται προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα, «οχυρώνεται» τρομαγμένος πίσω από το «εγώ» του, γίνεται εγωϊστής. Κλασική περίπτωση τέτοιου είδους «οχυρού» είναι ο Χριστιανισμός που προσανατολίζει τον πιστό να «σώσει» αποκλειστικά την «δική του» ψυχή.

Αυτό ισχύει τόσο για τα απλά άτομα όσο και για τα έθνη, τις Θρησκείες ή άλλες ανθρώπινες συλλογικότητες. Ο εγωϊσμός στις Θρησκείες εκφράζεται με «δογματική μοχθηρία», δηλαδή προσδιορισμό υποτιθέμενων ορθοδοξιών και καταδίωξη επίσης υποτιθέμενων ετεροδοξιών. Ο Χριστιανισμός, όχι μόνο αποξενωμένος από τον φυσικό κόσμο αλλά και δεδηλωμένος εχθρός του, πρωτοστατεί και σε αυτή την διαδικασία.

Ο βασικός και τελικός φόβος είναι ο φόβος για το «άγνωστο» (που συχνά εικονοποιείται ως σκοτάδι, μέσα στο οποίο ο ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί σχεδόν τα πάντα, καλά ή κακά). Ο φόβος για το «άγνωστο» είναι κατ’ ουσίαν φόβος για κάθε τι έξω από το «εγώ» ή έξω από τα ανιχνεύσιμα τμήματα του «εγώ». Ο φόβος για το άγνωστο είναι ο προθάλαμος της Ετεροφοβίας.

Το ετεροφοβικό άτομο ή συλλογικότητα νοιώθει να «απειλείται» από άγνωστες καταστάσεις, ή άγνωστους ανθρώπους. Από αυτή την αίσθηση απειλής πηγάζουν τα φυλετικά μίση, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και οι κάθε είδους απρόκλητες επιθέσεις.

Πηγή: Βλ. Ρασσιάς: "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΒΙΑ"

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Γκυ Ντεμπόρ: ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ


Guy Debord: Καταστασιακές Θέσεις για την Κυκλοφορία (1959)

1. Ένα από τα λάθη που κάνουν όλοι οι πολεοδόμοι είναι ότι αντιμετωπίζουν το ιδιωτικό αυτοκίνητο (και τα υποπροϊόντα του, όπως η μοτοσικλέτα) σαν να επρόκειτο ουσιαστικά για ένα μέσο μεταφοράς. Στην πραγματικότητα, είναι η κύρια υλοποίηση μιας αντίληψης της ευτυχίας που τείνει να διαδώσει ο αναπτυγμένος καπιταλισμός σε ολόκληρη την κοινωνία. Το αυτοκίνητο ως υπέρτατο αγαθό μιας αλλοτριωμένης ζωής και, αδιαχώριστα, ως βασικό προϊόν της καπιταλιστικής αγοράς, βρίσκεται στο επίκεντρο της ίδιας γενικής προπαγάνδας: λέγεται με ευφράδεια φέτος ότι η αμερικανική οικονομική ευημερία θα εξαρτάται σύντομα από την επιτυχία του συνθήματος: «Δύο αυτοκίνητα ανά οικογένεια».

2. Όπως παρατήρησε ορθά ο Λε Κορμπυσιέ, ο χρόνος μεταφοράς αποτελεί πλεονάζουσα εργασία που μειώνει αναλόγως τον λεγόμενο ελεύθερο χρόνο της ζωής.

3. Πρέπει να αντικαταστήσουμε το ταξίδι ως συμπλήρωμα της εργασίας με το ταξίδι ως απόλαυση.

4. Η επιδίωξη μετασχηματισμού της αρχιτεκτονικής σύμφωνα με τις ανάγκες της υπάρχουσας μαζικής και παρασιτικής ύπαρξης των ιδιωτικών αυτοκινήτων αποτελεί μια εξόχως ανεδαφική μετατόπιση των προβλημάτων. Η αρχιτεκτονική πρέπει, αντίθετα, να μετασχηματιστεί σύμφωνα με τη συνολική εξέλιξη της κοινωνίας, ασκώντας κριτική σε όλες τις προσωρινές αξίες που συνδέονται με παρωχημένες μορφές κοινωνικών σχέσεων (στην πρώτη θέση των οποίων βρίσκεται η οικογένεια).

5. Ακόμα και αν μπορούμε να δεχτούμε προσωρινά, κατά τη διάρκεια μιας μεταβατικής περιόδου, την αυστηρή διαίρεση ανάμεσα σε ζώνες εργασίας και ζώνες κατοικίας, θα πρέπει τουλάχιστον να προβλέψουμε μια τρίτη σφαίρα: εκείνη της ίδιας της ζωής (τη σφαίρα της ελευθερίας και των δραστηριοτήτων αναψυχής – την ουσία της ζωής). Η ενιαία πολεοδομία δεν αναγνωρίζει όρια• επιδιώκει να διαμορφώσει ένα ενοποιημένο ανθρώπινο περιβάλλον όπου τελικά οι διαχωρισμοί – όπως αυτοί ανάμεσα σε εργασία/συλλογικές ασχολίες ελεύθερου χρόνου/ιδιωτική ζωή – θα εξαφανιστούν. Προκαταβολικά, ωστόσο, η ελάχιστη δραστηριότητα της ενιαίας πολεοδομίας είναι να διευρύνει το πεδίο τού παιχνιδιού σε όλες τις επιθυμητές κατασκευές. Το πεδίο αυτό θα βρίσκεται στο επίπεδο συνθετότητας μιας παλιάς πόλης.

6. Το ζήτημα δεν είναι να καταπολεμηθεί το αυτοκίνητο σαν να είναι ένα δεινό αυτό καθαυτό. Η υπερβολική συγκέντρωσή του στις πόλεις είναι εκείνη που καταλήγει στην αναίρεση της λειτουργίας του. Η πολεοδομία δε θα πρέπει βέβαια να αγνοήσει το αυτοκίνητο, αλλά θα ήταν ακόμα λιγότερο σκόπιμο να το θεωρήσει σαν κεντρικό θέμα. Πρέπει να ποντάρει στη σταδιακή κατάργησή του. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να προβλέψουμε την απαγόρευση της κυκλοφορίας αυτοκινήτων στο εσωτερικό ορισμένων καινούριων οικισμών, καθώς επίσης και σε μερικές παλιές πόλεις.

7. Εκείνοι που πιστεύουν ότι το αυτοκίνητο είναι αιώνιο δεν αναλογίζονται, ακόμα και από αυστηρά τεχνολογική σκοπιά, άλλους μελλοντικούς τρόπους μεταφοράς. Για παράδειγμα, ορισμένα μοντέλα μονοθέσιων ελικοπτέρων που δοκιμάζονται επί του παρόντος από τον αμερικανικό στρατό θα έχουν, ενδεχομένως, διαδοθεί στο κοινό εντός είκοσι ετών.

8. Η ρήξη της διαλεκτικής του ανθρώπινου περιβάλλοντος προς όφελος των αυτοκινήτων (η διάνοιξη των σχεδιαζόμενων αυτοκινητόδρομων υπερταχείας κυκλοφορίας στο Παρίσι θα επιφέρει την καταστροφή χιλιάδων κατοικιών, μολονότι η στεγαστική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς) συγκαλύπτει την ανορθολογικότητά της κάτω από ψευδο-πρακτικές δικαιολογίες. Αλλά η αληθινή πρακτική αναγκαιότητά της αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη κοινωνική συνθήκη. Εκείνοι που θεωρούν μόνιμα τα δεδομένα του προβλήματος θέλουν, στην πραγματικότητα, να πιστεύουν στη μονιμότητα της υφιστάμενης κοινωνίας.

9. Οι επαναστάτες πολεοδόμοι δε θα ασχολούνται μονάχα με την κυκλοφορία των αντικειμένων, ή με την κυκλοφορία ανθρώπων παγιδευμένων σε έναν κόσμο αντικειμένων. Θα προσπαθήσουν να σπάσουν αυτές τις τοπολογικές αλυσίδες, διερευνώντας πειραματικά πεδία για την κυκλοφορία των ανθρώπων εν μέσω μιας αυθεντικής ζωής.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Ο ΩΓΚΥΣΤ ΜΠΛΑΝΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

«πρέπει ν’ απαρνηθούμε τον τίτλο του χριστιανού που μας επιβλήθηκε μέσα από απίστευτη βία, και επίσης πρέπει να τιμωρηθεί κάθε έκφραση της θρασύτητας που ούτε λίγο ούτε πολύ θέτει σήμερα εκτός νόμου όλα και όλους που δεν ανήκουν στην χριστιανική σέχτα. Παντού πια αυτό το όνομα του χριστιανού έχει υποκαταστήσει το όνομα του ανθρώπου σε σημείο που κάποιος απειλείται να μην θεωρείται άνθρωπος εάν δεν είναι χριστιανός» (29 Μαρτίου 1869).

«η πηγή της προόδου είναι η ελεύθερη κυκλοφορία των ιδεών, συνεπώς ως κακό μπορεί να ορισθεί κάθε τι που εμποδίζει αυτήν την κυκλοφορία, ενώ ως καλό κάθε τι που την ενισχύει και την αναπαράγει. Υπό αυτή την οπτική, η ανακάλυψη της τυπογραφίας απετέλεσε την μεγαλύτερη ευεργεσία για την ανθρωπότητα και ο Χριστιανισμός την χειρότερη πληγή της, αφού αλυσοδένει το ανθρώπινο πνεύμα σε ένα ακίνητο δόγμα και απαιτεί θεωρητικά και έμπρακτα την συστηματική καταστροφή όλων των ιδεών με σκοπό την διατήρηση μιας αυτόκλητης απόλυτης αλήθειας και μιας αιώνιας ακινητοποίησης της σκέψης. Δεν είναι αυτό μια ανοικτή επίθεση ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα; Κάθε τι που αποσκοπεί στην διαιώνιση αυτής της θρησκείας του θανάτου αποτελεί το κατ’ εξοχήν έγκλημα και η δική μας πρωταρχική υποχρέωση είναι η με κάθε τίμημα εξαφάνιση αυτής της πανούκλας» (8 Απριλίου 1869).

Πηγή: Knol για τον Louis Auguste Blanqui (8 Φεβρουαρίου 1805 – 1 Ιανουαρίου 1881)

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Κάρλχαϊντς Ντέσνερ: ΟΙ "ΚΑΛΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ" ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

(Απόσπασμα συνέντευξης του Ντέσνερ στον Νταίηβιντ Σίνγκερ της εφημερίδας "Weltwoche" της Ζυρίχης το 2007).

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χριστιανισμός είναι καλός, αλλά αυτό που δημιούργησε ο εκκλησιαστικός μηχανισμός είναι απορριπτέο;

Ναι, αυτό πιστεύουν πολλοί! Αλλά, πέρα από το γεγονός ότι στο χριστιανισμό δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα, πρωτότυπο –από τη γιορτή των Χριστουγέννων, μέχρι την ανάληψη: όλα αντιγραφή-, ήδη στον πρώτο τόμο της «Εγκληματικής Ιστορίας» περιγράφω σε 100 περίπου σελίδες τους αγώνες των Χριστιανών εναντίον των Εβραίων.

Εσείς είστε η καλύτερη απόδειξη για την ανεκτικότητα του χριστιανισμού. Στο μωαμεθανισμό θα είχατε προ πολλού μια φάτβα (ανάθεμα) στο λαιμό.

Και παλαιότερα στο χριστιανισμό θα είχα έναν αφορισμό, μια θηλιά στο λαιμό ή φωτιά στα πισινά – για πολλούς αιώνες! Σήμερα, να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, μόνο η σχετική αδυναμία εμποδίζει τον κλήρο να συνεχίσει να καίει τους αντιπάλους του.

Ζούμε σε μια λαϊκή κοινωνία ή θεωρείτε τη θρησκεία έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα;

Αρκεί να κοιτάξει κάποιος στην τηλεόραση για να διαπιστώσει, πώς κάνουν διάφοροι τεμενάδες στην εκκλησία και στους κληρικούς, ιδίως στους πάπες, πόσο χρόνο τούς διαθέτει και ποια σχόλια ακούγονται! Σκεφτείτε τι συμβαίνει στα παρασκήνια…

Είναι δυνατόν να μετρηθούν τα θύματα του χριστιανισμού;

Αν προστεθούν στα άμεσα θύματα –εθνικοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι, «αιρετικοί», «μάγισσες», ιθαγενείς κ.ά.- και όλα τα έμμεσα θύματα, π.χ. οι νεκροί των μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα, στους οποίους συνέβαλαν ενεργά όλοι οι εκκλησιαστικοί παράγοντες, σε όλες τις πλευρές, τότε πρέπει να καταλήξουμε σε ένα αριθμό της τάξης πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων – αποσιωπώντας τώρα τα ζώα που θυσιάστηκαν.

Μια στιγμή! Θεωρείτε για τα θύματα των δύο παγκόσμιων πολέμων υπεύθυνη την εκκλησία;

Το κομμουνιστικό καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση ήταν αθεϊστικό, αλλά και οι Ναζιστές ήταν ενάντια στην εκκλησία. Οι χριστιανοί ήταν στην πλειοψηφία τους στην πλευρά των θυμάτων ή τάχθηκαν κατά του ολοκληρωτισμού. Αυτά είναι περίπου σωστά. Παρ’ όλα αυτά, και αυτό είναι το αίσχος, οι εκκλησίες, η καθολική, η προτεσταντική, η ορθόδοξη, συνήργησαν με τα καθεστώτα που πολεμούσαν, σε όλες τις πλευρές και πολύ στενά.

Ποιος ήταν, για παράδειγμα, ο ρόλος του πάπα τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο;

Ο Πίος X., δραστήριος αντισλαβιστής, σχεδόν έσπρωξε την Αυστρία σ’ αυτό τον πόλεμο. Και ο γενικός γραμματέας των καρδιναλίων, Merry del Val, ήλπιζε λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, ότι η μοναρχία, επί λέξει, «θα φτάσει μέχρι τα άκρα». Υπάρχουν έγγραφα στοιχεία για όλα αυτά. Και χιλιάδες επί χιλιάδων εμετικών κηρυγμάτων στα στρατόπεδα, προέτρεπαν τους στρατιώτες σε όλες τις πλευρές των μετώπων, για μια πολεμική καταιγίδα, για μαζικές δολοφονίες των αντιπάλων.

Γιόρταζαν τα εκατομμύρια των νεκρών ως «άνοιξη των λαών», «φθινοπωρινή επέλαση», το κροτάλισμα των ριπών έπαιρνε μεταφυσική σημασία ως «λειτουργική μελωδία», τα κανόνια ήταν «βροντή του ελέους», οι τάφροι προστασίας ονομάζονταν «σπήλαια της Γεσθημανής», το πεδίο μαχών ήταν ο «Γολγοθάς» - προφανώς των άλλων! Οι χριστιανοί ήταν εκεί, σε όλες τις πλευρές, ήταν θύματα και θύτες, και τα δύο!

Το 2ο παγκόσμιο πόλεμο;

Καταρχάς είχε αναγνωρίσει ο πάπας όλες τις φασιστικές συμμορίες στην Ιταλία, τη Γερμανία, στην Ισπανία και, το πιο αποτρόπαιο, της Κροατίας, την οποία συμμορία βοήθησε να καταλάβει την εξουσία. Στις αρχές του 2ου παγκόσμιου πολέμου απειλούσε ο Πίος XII. τα «εκατομμύρια καθολικών στρατιωτών στο γερμανικό στρατό»: «Έχετε ορκιστεί, πρέπει να παραμείνετε υπάκουοι!» Διατυμπάνιζε, χωρίς να ερωτηθεί, ότι ο Χίτλερ ήταν ο νόμιμος ηγέτης της Γερμανίας και κάθε καθολικός γινόταν αμαρτωλός, αν δεν υπάκουε στις διαταγές του. Αυτός ακριβώς ο πάπας, ακόμα στη μέση του πολέμου, δεν έδειχνε μόνο θερμότατη συμπάθεια για το ναζιστικό καθεστώς, αλλά επίσης, επί λέξει, «θαυμασμό για τις λαμπρές ικανότητες του Φύρερ». Μάλιστα, του έστειλε μήνυμα με δύο αντιπροσώπους (Nuntius) ότι εύχεται στον Φύρερ «τίποτα λιγότερο από τη νίκη!»

Γιατί λέτε συνέβη αυτό; Φόβος, προσαρμογή; Ή μήπως ακολουθούσε δικούς του σκοπούς;

Ο Πίος XII. –κάτοχος μιας περιουσίας 8Ο εκατομμυρίων μάρκων σε χρυσό και συνάλλαγμα– ήλπιζε να πετύχει με τον Χίτλερ και με 25.000 νεκρούς ημερησίως, το μεγάλο στόχο του Βατικανού, αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει ο προκάτοχός του με τη συνεργασία των Αψβούργων (αυστριακός αυτοκράτορας) και τον Χοεντσόλερν (γερμανός αυτοκράτορας) στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο: τον έλεγχο των Βαλκανίων από τους καθολικούς και την υποταγή της ρωσο-ορθόδοξης εκκλησίας.

Πώς αντέδρασε η ρωσο-ορθόδοξη εκκλησία;

Φυσικά, πέρασε αμέσως στο πλευρό της αθεϊστικής Σοβιετικής Ένωσης, στο πλευρό του Στάλιν. Αφού πάντα ενδιαφέρει, είτε καθολικοί, είτε προτεστάντες, είτε ορθόδοξοι, ένα και μοναδικό πράγμα: εξουσία, εξουσία, εξουσία! Έτσι κάλεσε τον πληθυσμό για ενεργή υποστήριξη του Στάλιν και τελούσε λειτουργίες για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού. Μια σύνοδος 46 επισκόπων ευχήθηκε στον «πολυαγαπημένο μας ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν πολλά χρόνια ζωής».

Κάνει η θρησκεία τους ανθρώπους αυτόματα ηλίθιους; Ή μπορεί και να εξευγενίσει τον άνθρωπο;

Δεν ξέρω, ίσως και να εξευγενίζει καμιά φορά. Κυρίως αυτούς, οι οποίοι θα γίνονταν ευγενέστεροι κι από μόνοι τους. Αλλά, οι «καλοί χριστιανοί» είναι οι πιο επικίνδυνοι, γιατί αξιοποιούνται για να θεωρηθεί ευγενής και ο χριστιανισμός. Πάντως, παλαβές ιδέες πίστης προκαλούν «βλακεία».

Πηγή: sfrang.blogspot.com

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Βιτσέντζο ή Βιτσέντζιο Ρούσο (Vincenzo ή Vincenzio Russo, 1770 – 1799).

Βιτσέντζο ή Βιτσέντζιο Ρούσο (Vincenzo ή Vincenzio Russo, Palma Campania 16 Ιουνίου 1770 – Napoli 19 Νοεμβρίου 1799). Ιταλός νομικός, Ιακωβίνος και δημοκράτης μάρτυρας, αφιερωμένος ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση της δημοκρατικής Επανάστασης σε σημείο που αποκλήθηκε από κάποιους «Ναπολιτάνος Σαιν Ζυστ».

Γεννήθηκε στην Πάλμα Καμπανία, μία μικρή πόλη ανάμεσα στην Νάπολη και το Αβελίνο, υιός του δικηγόρου Nicola Russo και της Mariangela Visciano. Σε ηλικία 13 ετών εγκαταστάθηκε με τον αδελφό του στην Νάπολη για να σπουδάσουν νομικά και λίγα χρόνια μετά μυήθηκε στον Ελευθεροτεκτονισμό και άρχισε να ασχολείται με τις καινούργιες μεταρρυθμιστικές και δημοκρατικές κοινωνικοπολιτικές ιδέες, που στην Γαλλία ήδη οδηγούσαν προς την Γαλλική Επανάσταση, μελετώντας τα έργα του Πλάτωνος και των «Διαφωτιστών» Μοντεσκιέ, Ρουσώ και Λοκ αλλά και συχνάζοντας στις «Λέσχες» των δημοκρατών.

Το 1793, σε ηλικία μόλις 23 ετών, ίδρυσε με τους Μάριο Παγκάνο (Francesco Mario Pagano) και Φλαμίνιο Μας (Flaminio Mass) την «λέσχη» των ναπολιτάνων Ιακωβίνων με το όνομα «Πατριωτική Εταιρεία» («Societa Patriottica») και το 1794, έτος κατά το οποίο αυτή σφραγίστηκε από τις αρχές και μετασχηματίσθηκε στην παράνομη «Κεντρική Επαναστατική Λέσχη» («Club Rivoluzionario Centrale») ή «Romo» (από το «Repubblica o Morte» με 200 περίπου μέλη), γεύθηκε για πρώτη φορά την καταστολή των μοναρχικών, όταν κατηγορήθηκε με αρκετούς ακόμα δημοκρατικούς για «ιακωβινική συνωμοσία», στάθηκε όμως τυχερός και δεν οδηγήθηκε στην αγχόνη όπως οι πιο άτυχοι από αυτούς. Συνέχισε ωστόσο να ασχολείται με τις ανατρεπτικές ιδέες και μετά την αποφυλάκισή του, καταλήγοντας το 1797 να φύγει από την Ιταλία για να μην καταλήξει στην αγχόνη έπειτα από την εξάρθρωση από την αστυνομία μιας ακόμη συνωμοσίας των δημοκρατικών.

Στην Ελβετία όπου είχε καταφύγει, άρχισε την συγγραφή του βιβλίου του «Πολιτικές Σκέψεις» («Pensieri Politici»), το οποίο εκδόθηκε το 1798 και περιείχε 45 μικρά κεφάλαια με τις απόψεις του, πολύ κοντινές σε εκείνες του Ζαν – Ζακ Ρουσώ και των παριζιάνων «ροβεσπιεριστών», για το πώς πρέπει να οργανωθεί η μετεπαναστατική κοινωνία (όπου η Επανάσταση ορίζεται όχι μόνον ως εργαλείο κοινωνικής αλλαγής, αλλά και ως όργανο ποιοτικής βελτίωσης των ανθρώπων) στους τομείς της νομοθεσίας, της οικονομίας, της θρησκείας, της εκπαίδευσης κ.λπ. Το πολιτικό όραμά του συνοψίζεται σε μία αχρήματη κοινωνία πνευματικά καλλιεργημένων μικροπαραγωγών, που θα εργάζονται για το «κοινό καλό», μακριά από την διαφθορά που προκαλεί η συσσώρευση πλούτου και οι κοινωνικές διακρίσεις.

Στην Ελβετία ο Ρούσο ξεκίνησε επίσης σπουδές φαρμακευτικής, ωστόσο οι αναστατώσεις στην πατρίδα του τον έκαναν να επιστρέψει εκεί το 1798, αρχικά στο Μιλάνο και μετά στην Ρώμη όπου από τον Φεβρουάριο τις συγκεκριμένης χρονιάς είχε ανακηρυχθεί η «Ρωμαϊκή Ιακωβινική Δημοκρατία» («Repubblica Romana Giacobina»). Στην Ρώμη δημοσιογράφησε για λίγο στην εφημερίδα των δημοκρατικών «Monitore di Roma», παίρνοντας ριζοσπαστικές και αντικληρικαλιστικές θέσεις και όταν ο στρατός του βασιλιά τα Νάπολης Φερδινάνδου που προήλαυνε «για ν’ απελευθερώσει την Ρώμη» ηττήθηκε από τους Γάλλους, η βασιλική οικογένεια το έσκασε στην Σικελία και οι Ιακωβίνοι της Νάπολης ανακήρυξαν την βραχύβια «Παρθενόπια Δημοκρατία» («Repubblica Partenopea», 23 Ιανουαρίου 1799 – 13 Ιουνίου 1799), ο Ρούσο επέστρεψε στην Νάπολη και συμμετείχε ενεργά στην προσωρινή κυβέρνηση στον τομέα της λαϊκής ενημέρωσης, όπου αρίστευσε λόγω της εξαιρετικής ικανότητάς του στον προφορικό και γραπτό λόγο.

Η «Παρθενόπια Δημοκρατία» ανέθεσε στον Ρούσο την άμυνα απέναντι στον υπό τον καρδινάλιο Fabrizio Ruffo (1744 – 1827) χριστιανομοναρχικό «Χριστιανικό Στρατό της Αγίας Πίστης» («Esercito Cristiano della Santa Fede», επανδρωμένο στην Καλαβρία με πρώην κατάδικους, διάφορα λούμπεν και θρησκόληπτα στοιχεία και χωριάτες). Ο Ρούσο πολέμησε στην πρώτη γραμμή στην μάχη της Ponte della Maddalena έξω από την Νάπολη, όπου όμως οι δημοκρατικοί ηττήθησαν και ο ίδιος τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Δικάστηκε μαζί με χίλιους περίπου συμπολεμιστές του, καταδικάστηκε σε θάνατο ως ένοχος αντιμοναρχικής δράσης και απαγχονίστηκε δημόσια στις 19 Νοεμβρίου 1799 στην Piazza Mercato της Νάπολης φωνάζοντας «πεθαίνω ελεύθερος και για την Δημοκρατία!».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Cantimori Delio, «Utopisti e riformatori Italiani, 1794 - 1847», Florence, 1943

Cantimori Delio, «Giacobini Italiani», τόμοι 3, Bari, 1956 – 1964

Conforti Luigi, «Napoli nel 1799», Naples, 1889

Giglioli Constance H. D., «Naples in 1799. An account of the revolution of 1799 and the rise and fall of the Parthenopean Republic», London, 1903

Gutteridge H. C. ed., «Nelson and the Neapolitan Jacobins», London, 1903

Von Helfert Fr., «Fabrizio Ruffo, Revolution und Gegen - Revolution von Neapel, November 1798 bis August 1799», Wien, 1882

Πηγή: Βλ. Ρασσιάς: ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (1799)

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Πλωτίνος Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης ή Ροδοκανάτης (1828 – περ. 1887)

Πλωτίνος Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης ή Ροδοκανάτης (1828 – περ. 1887). Έλληνας φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και αναρχικός οργανωτής του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Οκτωβρίου 1828 και σε λίγο, μετά τον θάνατο του πατέρα του, εγκαταστάθηκε με την Αυστριακή μητέρα του στην Βιέννη, όπου μετά από παρότρυνσή της σπούδασε Ιατρική.

Τις ιατρικές του σπουδές συνέχισε αργότερα στο Βερολίνο, μετά από μία σύντομη διακοπή το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του έτους 1848, όταν ταξίδεψε στην Βουδαπέστη για να συμμετάσχει στην συνταγματική επανάσταση κατά των Αυστριακών. Παράλληλα με τις ιατρικές σπουδές του στο Βερολίνο, μελέτησε επιμελώς Πολιτική Φιλοσοφία, επηρεάστηκε αρχικά από τον Χέγκελ και στην συνέχεια κατάληξε θαυμαστής του ουτοπιστή σοσιαλιστή Σαρλ Φουριέ (1772 - 1837) και του μουτουαλιστή - φεντεραλιστή αναρχικού Πιερ Zοζέφ Προυντόν (1809 - 1865). Το 1850 μάλιστα ταξίδεψε στο Παρίσι για να συναντήσει προσωπικά τον Προυντόν, του οποίου εκτιμούσε πολύ το έργο «Τι είναι ιδιοκτησία» («Qu'est-ce que la propriete? Recherche sur le principe du droit et du gouvernement», 1840).

Τα επόμενα χρόνια η οικογένειά του άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά και το 1857 επέστρεψε στην Βιέννη, ενώ ο ίδιος εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει Πολιτική Φιλοσοφία. Εκεί έμαθε επίσης ισπανικά και το 1858 συνέγραψε το πρώτο του φιλοσοφικό δοκίμιο με τίτλο «De la Naturaleza» («Για τη Φύση», που εκδόθηκε το 1860). Στο Παρίσι γνώρισε μεξικανούς σοσιαλιστές, από τους οποίους έμαθε για τις αγροτικές μεταρρυθμίσεις που είχε υποσχεθεί ο αντικληρικαλιστής πρόεδρος της χώρας Ιγνάθιο Κομονφόρτ (Ignacio Comonfort, 1812 – 1863), αλλά και για την πρόσκλησή του σε ξένους να μεταναστεύσουν εκεί προς δημιουργία ανεξάρτητων αγροτικών κοινοτήτων. Στα νέα αυτά, ο Ροδοκανάκης συνέλαβε το σχέδιο να οργανωθούν και να λειτουργήσουν οι κοινότητες αυτές ως σοσιαλιστικές ουτοπικές κομμούνες και συνειδητοποίησε ότι στο άμεσο μέλλον θα έπρεπε να ταξιδέψει στο Μεξικό. Καθώς όμως η κυβέρνηση του Κομονφόρτ έπεσε στις αρχές του 1858, εγκαταστάθηκε προσωρινά στην Ισπανία, επωφελούμενος από την αναμονή του, μέχρι να σταματήσει ο «εμφύλιος της μεταρρύθμισης» (1857 - 1861) στο Μεξικό, ώστε να τελειοποιήσει τα ισπανικά του.

Το έτος 1861 (κατά τον Τζων Χαρτ) ή 1863 (κατά τον Mαξ Nεττλώ) ο Ροδοκανάκης αναχώρησε τελικά από την Ισπανία για την Βέρα Κρουζ του Μεξικού (καθώς αναφέρεται αλλού ότι το 1862 βρισκόταν στην Αθήνα, όπου συμμετείχε στην αντι-οθωνική εξέγερση και επίσης προσπάθησε ανεπιτυχώς να συγκροτήσει μια αναρχική ομάδα με τον Εμμανουήλ Δαούδογλου, αληθέστερη φαίνεται η χρονολογία του Νεττλώ). Με την άφιξή του εκεί οργάνωσε την πρώτη αναρχική ομάδα του Μεξικού, την οποία κυρίως αποτελούσαν φοιτητές, μεταξύ των οποίων ήσαν οι Φραντσίσκο Zαλακόστα (Francisco Zalacosta), Σαντιάγκο Bιλλανουέβα (Santiago Villanueva), Xουάν δε Mάτα Pιβέρα (Juan de Mata Rivera) και Xερμενεγκίλδο Bιλαβιθένθιο (Hermenegildo Villavicencio), που όλοι θα εξελιχθούν αργότερα σε σημαντικές προσωπικότητες του μεξικανικού κινήματος.

Αμέσως μόλις έφθασε στο Μεξικό συνέγραψε και δημοσίευσε την μπροσούρα «Cartilla Socialista el catecismo elemental de la escuela de Carlos FourierEl Falansterio» («Σοσιαλιστικό Αλφαβητάρι της στοιχειώδους κατήχησης της Σχολής του Κάρολου Φουριέ – Το Φαλανστήριο»), επάνω στο με ποιόν τρόπο μπορεί να συγκροτηθεί, σύμφωνα με τις ιδέες του Φουριέ, μία ουτοπική αγροτική κοινότητα και, σε συμπλήρωσή του, συνέγραψε και δημοσίευσε το 1864 την μπροσούρα «Neopanteismo, consideracion sobre el hombre y la naturaleza» («Νεοπανθεϊσμός, εκτίμηση για τον άνθρωπο και τη φύση»). Στο «Σοσιαλιστικό Αλφαβητάρι», ο Ροδοκανάκης τόνιζε: «Ποιος είναι ο υψηλότερος και λογικότερος σκοπός στον οποίο πρέπει να αφιερωθεί το ανθρώπινο μυαλό; Στην επιτυχία μιας οικουμενικής αδελφότητας ανάμεσα και στα άτομα και στους λαούς, για την επιτυχία μιας γήινης ανθρώπινης μοίρας. Και ποια είναι η παρούσα κατάσταση της ανθρωπότητας; Οι άνθρωποι διαιρούνται παντού στη γη, όσον αφορά το οικονομικό τους επίπεδο, την τάξη, τα κόμματα, τις εθνικότητες κ.λπ. Η κατάσταση αυτή προκαλεί ανάμεσα στους ανθρώπους την καταστροφή καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί, προκαλεί εχθρότητες και μίση, βία αρκετή ή λίγη, αντί για την αρμονία που έπρεπε να τους ενώνει, για την κοινή τους ευτυχία και για την εκπλήρωση της κοινής τους τύχης. Εξαιτίας της κατάστασης αυτής και παρά την εξαιρετική πρόοδο της ανθρωπότητας τους τελευταίους τρεις αιώνες, ειδικά στα ευρωπαϊκά έθνη, η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα σε παγκόσμια κλίμακα κάτω από μια διαβολική εξουσία».

Το έτος 1865 ίδρυσε την μπακουνική «Kοινωνική Λέσχη των Σπουδαστών» («Club Socialista de Estudiantes»), η οποία συντόνισε τους εργάτες της υφαντουργίας να ιδρύσουν τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς το πρώτο μεξικανικό συνδικάτο με την επωνυμία «Sociedad Mutua del Ramo del Hilados y Tejidos del Valle de Mexico» («Αλληλοβοηθητικός Σύνδεσμος του Κλάδου των Υφαντουργών και των Εργατών της Πεδιάδας του Μεξικού»), που με την σειρά του οργάνωσε τον Ιούνιο την πρώτη ιστορικά καταγραμμένη μεξικανική εργατική απεργία. Tον Ιανουάριο του ίδιου έτους επίσης, ο Ροδοκανάκης είχε ήδη ιδρύσει στην πόλη Tσάλκο του νοτιοανατολικού Μεξικού ένα ελευθεριακό σχολείο, την «Escuela Moderna y Limbre» («Σύγχρονο και Eλεύθερο Σχολείο») ή «Escuela del Rayo y del Socialismo» («Σχολείο του Φωτός και του Σοσιαλισμού»), όπου διδασκόταν συστηματικά η θεωρία για μία διαφορετική κοινωνία, στηριγμένη αποκλειστικά στον αγροτικό κολλεκτιβισμό, με στόχο την διαμόρφωση μορφωμένων σοσιαλιστών αγροτών, ικανών ρητόρων και οργανωτών.

Tο 1869 ο σπουδαστής της «Escuela Moderna» Χουάν Tσάβες Λόπεζ (Juan Chavez Lopez) παρότρυνε σε εξέγερση τους αγρότες του Tσάλκο με σύνθημά του «soy socialista porque soy enemigo de todos los gobiernos y comunista porque mis hermanos quieren trabajar las tierras en comun» («είμαι σοσιαλιστής γιατί είμαι εχθρός όλων των κυβερνήσεων και είμαι κομμουνιστής γιατί θέλω να καλλιεργώ με τα αδέλφια μου την κοινή μας γη»). Η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα στις γύρω πόλεις και χωριά, ενώ σε υποστήριξή της οι Pοδοκανάτης (που φοβούμενος ωστόσο τα αποτελέσματα της βίας, είχε φύγει από το Τσάλκο το 1867) και Zαλακόστα βοήθησαν τον Τσάβες Λοπεζ να συντάξει και να εκδώσει στις 20 Απριλίου 1869 το «Manifesto a todos los optimidos y robres de Mexico y del universo» («Mανιφέστο προς όλους τους καταπιεσμένους και φτωχούς του Mεξικού και της οικουμένης»), με το οποίο καλούσε τον μεξικανικό λαό στα όπλα ενάντια στους μεγαλοτσιφλικάδες («μας έχουν μεταβάλλει σε αντικείμενα των μεγάλων τους καταχρήσεων, έχοντας δημιουργήσει ένα σύστημα εκμετάλλευσης, με το οποίο εννοείται ότι διαφοροποιούμαστε και με το οποίο μας αρνούνται τις πιο απλές απολαύσεις της ζωής») και την Εκκλησία («και ποιος είναι αυτός που έχει συντελέσει ώστε να μας κρατήσει άφωνους, ταπεινωμένους, σε κατάσταση άγνοιας και σκλαβιάς; Η Εκκλησία, ειδικά η Εκκλησία… Οι υποκριτικοί της ιεραπόστολοι… οι καλόγεροι που λένε ότι όλα είναι μάταια…»). Όταν οι επαναστάτες κατάλαβαν αρκετές πόλεις και χωριά και έκαψαν τα δημοτικά αρχεία και τις λίστες των χρεών, επενέβη τελικά ο στρατός της κυβέρνησης Μπενίτο Χουάρεζ, η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα και ο ηγέτης της Τσάβες Λόπεζ πιάστηκε και τουφεκίστηκε στην αυλή της «Escuela del Rayo del Socialismo» το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου 1869.

Σύμφωνα με τον ιστορικό D. Tapizo, ο Ροδοκανάκης μετάφρασε στα ισπανικά (με το ψευδώνυμο «Jose Cosmos») ένα σημαντικό τμήμα του έργου του Προυντόν, που εκδόθηκε το 1870 στην Bαρκελώνη και το 1877 στο Mεξικό. Από τις 16 Απριλίου έως τις 10 Ιουνίου 1874 εξέδωσε την φιλοσοφική επιθεώρηση «Κρανιοσκόπιιο - Φρενολογικό και Επιστημονικό Περιοδικό» («El Craneoscopio - Periodico Frenologico y Cientifico»), στην οποία δημοσίευσε θεωρητικά άρθρα του με ύφος που διέφερε αισθητά από τα προγενέστερα δικά του που στόχευαν στο εργατικό και αγροτικό κοινό. Στοχεύοντας προφανώς στο να προσηλυτίσει στον Σοσιαλισμό τους πιο καλλιεργημένος αναγνώστες μέσω της Ιστορίας της ευρωπαϊκής Φιλοσοφίας, επέδειξε αξιοσημείωτη σειρά γνώσεων, παραθέτοντας από Οράτιο και Πασκάλ μέχρι Ντεκάρτ, Λέϊμπιτζ και Χέρμπερ. Ξεκινώντας αρχικά από τον μορμονικό χριστιανισμό κατέληξε τελικά σε έναν ιδιότυπο πανθεϊσμό, όπου ο Θεός περιγράφεται ως το σύνολο «των αιώνιων νόμων του Κόσμου»: «όχι άλλη ιδιωτική ιδιοκτησία, οι γυναίκες θα απελευθερωθούν, η άγνοια θα εξαλειφθεί, και αυτό επειδή απλώς κάθε τι είναι αντικείμενο των νόμων της προόδου. Ο κόσμος κατευθύνεται προς μια ολοκληρωτική ενότητα κάτω από ένα σύστημα ελευθερίας» («El Craneoscopio», 16, 22 και 29 Απριλίου 1874).

Tον Mάϊο του 1876 η μπακουνική αναρχική ομοσπονδία «La Social» («H Kοινωνία», που απετέλεσε το διάδοχο σχήμα της «Kοινωνικής Λέσχης των Σπουδαστών» και συντόνιζε 60 περίπου μεξικανικές ομάδες) των Pοδοκανάκη και Ζαλακόστα εξέδωσε την εφημερίδα «La International» («H Διεθνής»), όπου δημοσιεύθηκε ένα πρόγραμμα για την κατάργηση όλων των κυβερνήσεων, την κοινωνική επανάσταση και την αναρχική οργάνωση της κοινωνίας: «Η ομοσπονδία La Social έχει ως πρόγραμμά της την παγκόσμια ένωση. Δεν αναγνωρίζει εθνικότητα. Τα τρία σύμβολά της είναι ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα. Η Ιερή Ιδέα» (εφημερίδα «El Hijo del Trabajo», 9 Μάη 1876).

Μετά τον θάνατο του στενότερου συντρόφου και συνεργάτη του Φραντσίσκο Zαλακόστα στην διάρκεια της μεγάλης αγροτικής εξέγερσης του κεντρικού Μεξικού (1878 - 1884), ο Ροδοκανάκης εγκατέλειψε την χώρα και επέστρεψε στην Ευρώπη το 1886. Το πού, πώς και πότε πέθανε αυτός ο μεγάλος Έλληνας επαναστάτης δεν είναι γνωστό.

Βιβλιογραφία:

-John Mason Hart «Anarchism and the Mexican Working Class 1860 - 1931», εκδόσεις «University of Texas Press», Austin, 1978

-Max Nettlau, «Ιστορία της Αναρχίας», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1999

-Τέος Ρόμβος, «Πλωτίνος Ροδοκανάτης, ένας Έλληνας Αναρχικός», εκδόσεις «Ηλέκτρα», Αθήνα, 2005


Πηγή: KNOL για τον Πλωτίνο Ροδοκανάκη

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Βίλχελμ Ραϊχ: ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!

Kραυγάζεις, Ανθρωπάκο, όταν κάποιος σου υπενθυμίζει την ψυχική σου δυσκοιλιότητα. Δε θέλεις να τ’ ακούσεις, δε θέλεις να το μάθεις, θέλεις απλώς να φωνάζεις, «ζήτω»! Εντάξει, αλλά γιατί δε μ’ αφήνεις να σου πω ήσυχα για ποιον λόγο δεν πρόκειται να ευτυχήσεις; Διακρίνω το φόβο στα μάτια σου. Η ερώτησή μου αυτή σε χτύπησε στην καρδιά. Υποστηρίζεις την «ανεξιθρησκία». Θέλεις να είσαι λεύτερος να λατρεύεις το Θεό σου. Πάει καλά. Όμως θέλεις κάτι περισσότερο. Θέλεις η Θρησκεία σου να είναι η μοναδική. Η ανεξιθρησκία να εφαρμόζεται μόνο για την δική σου Θρησκεία και όχι για τις άλλες. Γίνεσαι θηρίο όταν κάποιος, αντί να λατρεύει έναν προσωπικό Θεό, λατρεύει την Φύση και προσπαθεί να την καταλάβει.

Θέλεις οι σύζυγοι να κάνουν μήνυση ο ένας στον άλλον, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για ανηθικότητα ή βαναυσότητα, όταν δεν μπορούν πια να συμβιώσουν. Δεν αναγνωρίζεις το διαζύγιο με βάση την αμοιβαία συμφωνία, μικρέ απόγονε των μεγάλων επαναστατών. Γιατί φοβάσαι τον ίδιο σου τον ερωτισμό! Θέλεις την αλήθεια σ’ έναν καθρέφτη, όπου δεν μπορείς να την αγγίξεις. Ο σωβινισμός σου πηγάζει απ’ τη σωματική σου ακαμψία, την ψυχική σου δυσκοιλιότητα, Ανθρωπάκο. Δε στο λέω χλευαστικά, μα μόνο επειδή είμαι φίλος σου, έστω κι αν εσύ σκοτώνεις τους φίλους σου όταν σου λένε την αλήθεια. Ρίξε μια ματιά στους πατριώτες: δεν βαδίζουν, παρελαύνουν. Δε μισούν τον εχθρό. Αντίθετα, έχουν «κληρονομικούς εχθρούς» που τους αλλάζουν κάθε δέκα χρόνια περίπου, κάνοντάς τους κληρονομικούς φίλους και ξανά πάλι κληρονομικούς εχθρούς. Δεν τραγουδούν τραγούδια, κραυγάζουν πολεμικά άσματα. Δεν αγκαλιάζουν τις γυναίκες τους, τις «παίρνουν» και «το» κάνουν πολλές «φορές» την νύχτα.

...Ποθείς την αγάπη, αγαπάς τη δουλειά σου και κερδίζεις το ψωμί σου μ’ αυτήν και η δουλειά σου στηρίζεται στη γνώση την δική μου και άλλων ανθρώπων. Η αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς κι αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα. Εσύ όμως φοβάσαι την γνήσια αγάπη, φοβάσαι ν’ αναλάβεις ευθύνη για τη δουλειά σου, φοβάσαι την γνώση. Γι’ αυτόν το λόγο μπορείς μόνο να εκμεταλλεύεσαι την αγάπη, την δουλειά και την γνώση των άλλων: δε θα μπορέσεις ποτέ να δημιουργήσεις κάτι μόνος σου. Γι’ αυτόν το λόγο προσπαθείς να αρπάξεις ευτυχία «ως κλέπτης εν νυκτί». Γι’ αυτόν το λόγο γίνεσαι πράσινος από φθόνο, όταν βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους.

...Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν η ζωντάνια σημαίνει για σένα περισσότερα απ’ την σιγουριά, η αγάπη περισσότερα απ’ το χρήμα, η ελευθερία σου περισσότερα απ’ την γραμμή του κόμματος ή την κοινή γνώμη, όταν η ψυχική διάθεση του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει η ψυχική διάθεση του εαυτού σου (την έχεις μέσα σου αυτήν την διάθεση, Ανθρωπάκο, θαμμένη όμως βαθιά σε μια γωνιά της ψυχής σου), όταν οι σκέψεις σου είναι σε αρμονία και όχι σε διάσταση με τα αισθήματά σου, όταν θα είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις νωρίς τα προτερήματά σου και να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα γηρατειά σου, όταν θα κάνεις πρότυπο της ζωής σου τις σκέψεις των μεγάλων ανθρώπων και όχι τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών, όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου θα πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς, όταν θα έχεις μεγαλύτερη εκτίμηση για τον έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκα παρά για την άδεια γάμου, όταν θ’ αναγνωρίζεις τα σφάλματά σου έγκαιρα κι όχι πολύ αργά όπως σήμερα, όταν θ’ ανυψώνεσαι πνευματικά ακούγοντας την αλήθεια και θα νιώθεις τρόμο για τις τυπικότητες, όταν θα έρχεσαι σε απ’ ευθείας επαφή με τους συναδέλφους σου σε ξένες χώρες και όχι με την βοήθεια διπλωματών, όταν η ερωτική ευτυχία της έφηβης κόρης σου θα σε γεμίζει με ευχαρίστηση κι όχι με λύσσα, όταν θα κουνάς μόνο το κεφάλι σου σε περιπτώσεις που άλλοτε τιμωρούσαν τα μικρά παιδιά επειδή άγγιζαν τα γεννητικά τους όργανα, όταν τα πρόσωπα των ανθρώπων στο δρόμο εκφράζουν ελευθερία, ζωντάνια κι ευχαρίστηση και όχι πια λύπη και αθλιότητα, όταν οι άνθρωποι δε θα περπατούν πια με συσπασμένη κι άκαμπτη μέση και νεκρωμένα σεξουαλικά όργανα.


Θέλεις και ζητάς οδηγίες και συμβουλές, Ανθρωπάκο. Χιλιάδες χρόνια τώρα σου δίνουν οδηγίες και συμβουλές, καλές και κακές. Δε φταίνε όμως οι κακές συμβουλές που είσαι ακόμα στην αθλιότητα, μα η μικρότητά σου. Θα μπορούσα να σου δώσω καλές συμβουλές, μα τέτοιος που είσαι και με τον τρόπο που σκέφτεσαι, δεν είσαι σε θέση να τις βάλεις σε εφαρμογή για το καλό όλων.

Πηγή: «Άκου Ανθρωπάκο», καλοκαίρι 1946

Sex Pistols: ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!



Το πιο ανατρεπτικό τραγούδι του πανκ ροκ συγκροτήματος "Sex Pistols": "Δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω πώς να το πετύχω...". Παρακάτω τα λόγια από το τραγούδι "Anarchy in the UK":

Right ! now ! ha ha ha ha ha

I am an antichrist
I am an anarchist
Dont know what I want but
I know how to get it
I wanna destroy the passer by cos i

I wanna be anarchy !
No dogs body

Anarchy for the u.k its coming sometime and maybe
I give a wrong time stop a trafic line
Your future dream is a shopping scheme cos i

I wanna be anarchy !
In the city

How many ways to get what you want
I use the best I use the rest
I use the enemy I use anarchy cos i

I wanna be anarchy !
The only way to be !

Is this the m.p.l.a
Or is this the u.d.a
Or is this the i.r.a
I thought it was the u.k or just
Another country
Another council tenancy

I wanna be an anarchist
Oh what a name
Get pissed destroy !

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Νταίηβιντ Κούπερ: ΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΣΜΙΚΗ ΣΕΞΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ο οργασμός είναι η «κατάργηση» του μυαλού στο υψηλότερο, ιερό σημείο της σεξουαλικής εμπειρίας. Στον οργασμό δεν υπάρχει πόθος, ένστικτο, πάθος, αγάπη, καθώς κατά την διάρκειά του δεν υπάρχουν 2 άτομα, μήτε καν 1. Δεν υπάρχει εμπειρία του οργασμού, διότι η στιγμή αυτή είναι η εκκένωση όλης της εμπειρίας.

Υπάρχει μία ολόκληρη μυθολογία σχετικά με τον «σύγχρονο οργασμό» ως το τελικά επιθυμητό σημείο. Αυτό είναι βέβαια κάτι που συμβαίνει κάποιες φορές ή που πολλοί υποκρίνονται από μία λανθασμένη αίσθηση γενναιοδωρίας προς τον ερωτικό σύντροφο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι κάποιος «δίνει τον εαυτό του» (πραγματικότητα), προϋποθέτοντας ότι και ο άλλος θα κάνει το ίδιο. Πιο βασικό από αυτό είναι η ανάγκη να δει ο άλλος το στάδιο της απώλειας του εαυτού και αυτό εκφράζει μία πιο συνολική και αμοιβαία επιβεβαίωση από τον περιβόητο «σύγχρονο οργασμό». Η εμπειρία της απώλειας του εαυτού είναι η αναγνώριση της μη ύπαρξης του εαυτού και είναι το κλειδί της από-μυστικοποίησης και του περιορισμού των απογειωμένων δομών του εαυτού που συνδέει την προσωπική με την μακροπολιτική συνείδηση…

…Πριν και μετά την στιγμή του «no mind», υπάρχει σίγουρα η πιο έντονη εμπειρία, ο πιο έντονος πόθος, αλλά αυτό είναι εμπειρία στην περιφέρεια του οργασμού, όχι μέσα σε αυτόν.

Όπως και το άλλο τίποτα που ο κόσμος αποκαλεί «εαυτό», ο οργασμός υπάρχει στην Ιστορία και έχει έναν τόπο, αλλά στερείται ουσίας, καθώς καθορίζεται μόνο από τις διευθύνσεις ορισμένων ενεργειών και εμπειριών. Ο οργασμός είναι η καταλληλότερη αντικειμενοποίηση του εαυτού ως ένα ειδικό τίποτα. Έτσι δεν είναι δυνατόν, ακόμα και με τα καλύτερα διαγράμματα και σχήματα, να μιλήσει κανείς «περίπου» για τον οργασμό με ψυχαναλυτικές θεωρήσεις του «εαυτού» ως ένα είδος θήκης μέσα στην οποία τοποθετούνται ή μέσα από την οποία παίρνονται αντικείμενα, ή με την βιολογική θεώρηση, στην οποία η ανθρώπινη οντότητα περιορίζεται σε έναν ουσιαστικά οργανισμό, στον οποίο οι «ενστικτώδεις τάσεις» πρέπει να αφεθούν ελεύθερες σ’ έναν οργασμό. Όλα αυτά συνδέονται με την κοινωνική μάζα.

Στην πραγματικότητα, πρέπει να χρησιμοποιούμε την γλώσσα με έναν τέτοιον τρόπο ώστε να υπονομεύεται η γλώσσα της κανονικής συνείδησης που είναι ανοργασμική. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα όχι τόσο για να πληροφορίες, αλλά με έναν τρόπο που στον διάλογο οι λέξεις να υπάρχουν για να σχηματίζουν εξαίρετες σιωπές. Αυτή είναι η οργασμική γλώσσα και κατά τον ίδιο τρόπο οι οργασμικές πράξεις καταστρέφουν τον χρόνο του συστήματος, τον «κανονικό» χρόνο, ώστε να μην καταστραφούν από αυτόν.

Στην καπιταλιστική κοινωνία, η κανονικότητα ορίζεται από εκείνους που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και ορίζεται αποκλειστικά για το δικό τους ταξικό συμφέρον. Οι ορισμοί τους είναι παραδεκτοί μόνο από όσους είναι ζαλισμένοι και συγχυσμένοι από την συστηματική και, περισσότερο ή λιγότερο, πανούργα παραπληροφόρηση και από λαθεμένες κατευθύνσεις που δίνει ο ελεγχόμενος από τους καπιταλιστές Τύπος, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα ακόμα, παρ’ όλο που δεν περιέχεται στα ενδιαφέροντά τους. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα επαναστατήσουν ενάντια στο καπιταλιστικό μοντέλο και στις ανάλογες σχέσεις παραγωγής, όντας πια εθισμένοι στο να δέχονται την κατασταλτική άποψη της κανονικότητας που συμβαδίζει με αυτό το σύστημα.

Μαζί με αυτή την κατασταλτική κανονικότητα έχουμε την κατασταλτική χρήση του χρόνου. Ο καπιταλιστικός χρόνος, ολοκληρωτικά προσαρμοσμένος από το παραγωγικό σύστημα στην παραγωγή κέρδους, βασισμένος στην δυνατότητα παραγωγής κέρδους από την εργασία των ανθρώπων, φυλακίζει την σεξουαλική ζωή και καταστρέφει όλες τις συνθήκες που απαιτούνται για την οργασμική δυνατότητα. Η κύρια συνθήκη για την επίτευξη του οργασμού είναι η καταστροφή του χρόνου με την έννοια του ρολογιού, για να ανακαλύψουμε ξανά τα εσωτερικά «ρολόγια» των σωμάτων μας.

Ο άνθρωπος που γυρνάει σπίτι την ίδια ώρα κάθε μέρα μετά από 8 ώρες δουλειάς – ρουτίνας και περνάει το βράδυ του με έναν επίσης ρουτινιάρικο τρόπο (κουζίνα, τηλεόραση) μαζί με την οικογένειά του και κοιμάται με την γυναίκα του, στην καλύτερη περίπτωση βράζει από νεύρα για την καταπιεστική καθημερινή ρουτίνα που σκοπεύει στην καταστροφή της προσωπικότητας και της αυτονομίας του. Στην χειρότερη περίπτωση δέχεται παθητικά την καταπίεσή του...

Όλα αυτά υπηρετούν την λεγόμενη «αποδοτική σεξουαλικότητα» («procreative sexuality»), δηλαδή παραγωγή ανθρώπινου δυναμικού με την λιγότερη δυνατή ερωτική ευχαρίστηση. Παραγωγή ανδρικού δυναμικού για την αγορά εργασίας και γυναικείου για την διατήρηση του θεσμού της οικογένειας ως κύριο μεσολαβητή ανάμεσα στην κατασταλτική βία και στο άτομο που μέσα από την οικογένεια καλείται να υποταχθεί υπάκουα, να θάψει την αυτονομία του και να εγκαταλείψει κάθε όνειρο και ελπίδα. Οι καταπιεστές, αυτά τα μη παραγωγικά παράσιτα, κρύβονται πίσω από άλλα εξίσου μεσολαβητικά συστήματα καταστολής, όπως λ.χ τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, τους τυποποιημένους χώρους εργασίας με τους αποξενωμένους εργαζόμενους, τα τεχνολογικοποιημένα πανεπιστήμια, καθώς επίσης και πίσω από πιο εμφανείς πράκτορες της καταστολής, όπως λ.χ. γραφειοκράτες, αστυνομία, ψυχίατρους, ψυχολόγους, «ειδικούς» των ανθρωπίνων σχέσεων, σεξολόγους, εκπαιδευτικούς κ.ά. που αν και οι ίδιοι είναι θύματα της καταστολής, αποτελούν ωστόσο οργανικά και λειτουργικά μέλη της.

Η «αποδοτική σεξουαλικότητα» είναι μία πειθήνια σεξουαλικότητα που αξιωματικά έρχεται σε πλήρη ρήξη με την «οργασμική σεξουαλικότητα» («orgasmic sexuality»). Η πρώτη συνήθως εννοεί ένα ανδρικό μόριο που αυνανίζεται μέσα σε έναν γυναικείο κόλπο, του οποίου η κλειτορίδα πρακτικά μένει ανέγγιχτη. Γι’ αυτή την στερημένη μορφή σεξουαλικότητας, η κατάλληλη θέση έχει προ πολλού βρεθεί με τον άνδρα να ξαπλώνει επάνω στην γυναίκα. Ο άνδρας μπορεί έτσι να πετύχει εύκολα τον αυνανισμό του, ενώ η γυναίκα δεν μπορεί να κουνηθεί. Αντίθετα, η «οργασμική σεξουαλικότητα» δέχεται ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με δύο σώματα που έχουν μία κάποια σχέση. Η «οργασμική σεξουαλικότητα» είναι μία επαναστατική σεξουαλικότητα. Την στιγμή της έκστασης, το να απομακρύνεται κανείς από το μυαλό του και από το σύστημα του κατασταλτικού χρόνου, είναι μία επαναστατική στιγμή. Μία στιγμή που βασίζεται στην εμπιστοσύνη και είναι ένα κύριο σημείο τόσο της φύσης της αυτονομίας και της ελευθερίας στις ανθρώπινες σχέσεις, όσο και αυτής της ίδιας της επαναστατικής αλληλεγγύης. Δεν μου αρέσει η ηθική και οικονομική αλληλεξάρτηση της υποτιθέμενης «εμπιστοσύνης», η οποία στις λατινικές τουλάχιστον γλώσσες μεταφράζεται ως κάτι παραπλήσιο της πιστότητας ή της θρησκευτικής πίστης.

Η καταπίεση όσον αφορά τις υλικές ανάγκες, την τροφή, την ζεστασιά και την στέγη, δεν είναι αρκετή για να προκαλέσει την ολοκληρωτική επανάσταση. Πρέπει βέβαια να επαναστατήσουμε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά πρώτα πρέπει να ρωτήσουμε «επανάσταση για τι ;». Και αυτό θα γίνει μόνο αφού προηγουμένως διαλύσουμε κάθε ταμπού, όλοι μαζί και με συμμετοχή όλου του κόσμου. Οι καινούργιοι απελευθερωμένοι τρόποι να απολαμβάνουμε τις σχέσεις μας, δεν δημιουργούν ωστόσο αυτόματα και μία αλλαγή στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, συνεπώς ο κατασταλτικός καπιταλιστικός χρόνος πρέπει επίσης να διαλυθεί, να καταστραφεί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην «Κομμούνα του Παρισιού», το 1871, οι κομμουνάροι ενστικτωδώς πυροβολούσαν τα ρολόγια, που στα μάτια τους αντιπροσώπευαν τον καπιταλιστικό χρόνο…

…Με το να παράγουμε για τον εαυτό μας και όχι για να δημιουργήσουμε υπεραξία, δημιουργούμε χρόνο για τον εαυτό μας, χρόνο που μας χρειάζεται για να γνωριστούμε, να ζήσουμε, να παίξουμε και να δημιουργήσουμε σχέσεις, χωρίς την καταστολή της ώρας. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πολύ περισσότερα αγαθά παράγονται για να εξαπατήσουν τους ανθρώπους και να τους οδηγήσουν στην «παραίσθηση της ευτυχία», παρά για να υπηρετήσουν τις ελεύθερες και ειλικρινείς σχέσεις. Και όπως ακριβώς υπάρχει αυτός ο παραλογισμός των άχρηστων καταναλωτικών προϊόντων, έτσι υπάρχει και ο παραλογισμός των εκατομμυρίων εργαζομένων στα μεγάλα εμπορικά υπερκαταστήματα, στην διαφήμιση, στις τράπεζες και σε πολλούς άλλους ατελείωτους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του καπιταλιστικού κράτους, που δεν παράγουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ εκτός από κέρδη για τους εργοδότες και επίσης τρόπους διαιώνισης της κερδοφορίας αυτής.