Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Μάρραιη Μπούκτσιν: Η ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ

Σε αντίθεση με τα μαρξιστικά κόμματα, οι οργανώσεις των αναρχικών έδωσαν σημαντική προσοχή σ’ αυτό που ονόμαζαν «ολοκληρωμένη παιδεία», στην ανάπτυξη δηλαδή του ολοκληρωμένου ανθρώπου, η οποία μπορεί ν’ αντενεργεί στην υποβιβαστική και αποκοιμιστική επίδραση της αστικής κοινωνίας και προσπάθησαν να βιώσουν τις αξίες του μέλλοντος, στον βαθμό που κάτι τέτοιο ήταν εφικτό υπό τον καπιταλισμό. Πίστευαν στην άμεση δράση, που θα ευνοούσε την πρωτοβουλία των «μαζών», θα διατηρούσε το πνεύμα της εξέγερσης και θα ενθάρρυνε τον αυθορμητισμό. Προσπάθησαν ν’ αναπτύξουν οργανώσεις βασισμένες στην αλληλοβοήθεια και την αδελφοσύνη, στις οποίες ο έλεγχος θα ασκείτο από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω... Οι αναρχικοί, ή τουλάχιστον οι αναρχοκομμουνιστές, αποδέχονται την ανάγκη για οργάνωση. Θα ήταν το ίδιο παράλογο να πρέπει να επαναλαμβάνουμε αυτό το σημείο με το να συζητάμε σχετικά με το εάν ο Μαρξ αποδεχόταν ή όχι την ανάγκη για κοινωνική επανάσταση.


Το αληθινό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει εδώ δεν είναι η οργάνωση ή η μη οργάνωση, αλλά το τι είδους οργάνωση επιχειρούν να δημιουργήσουν οι αναρχοκομμουνιστές. Το κοινό χαρακτηριστικό των διαφόρων ειδών αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης είναι οι οργανικές εξελίξεις από τα κάτω και όχι σώματα κατασκευασμένα από τα πάνω… Οικοδομούνται γύρω από ομάδες «αδελφών» με στενές σχέσεις, τα grupos de afinidad, η ικανότητα των οποίων να δρουν συλλογικά βασίζεται στην πρωτοβουλία, στις ελεύθερα αναπτυσσόμενες πεποιθήσεις και σε μια βαθιά προσωπική συμμετοχή… Οι αναρχοκομμουνιστές δεν αρνούνται την ανάγκη για συντονισμό μεταξύ των ομάδων, για πειθαρχία, για λεπτομερειακό σχεδιασμό και για ενότητα στην δράση. Πιστεύουν όμως ότι ο συντονισμός, η πειθαρχία, ο σχεδιασμός και η ενότητα στην δράση πρέπει να επιτευχθούν εθελοντικά, μέσω μιας αυτοπειθαρχίας που προέρχεται από πεποίθηση και κατανόηση.


Πηγή: Murray Bookchin, «Άκου Μαρξιστή», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1974

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

Η ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η αναγκαστική εργασία παράγει μόνον εμπορεύματα. Κάθε εμπόρευμα είναι αξεχώριστο από το ψέμα που το αντιπροσωπεύει. Η αναγκαστική εργασία παράγει λοιπόν ψέματα, παράγει έναν κόσμο ψευδών παραστάσεων, έναν κόσμο αντεστραμμένο, όπου η εικόνα αντικαθιστά την πραγματικότητα. Μέσα σ’ αυτό το θεαματικό και εμπορευματικό σύστημα, η αναγκαστική εργασία παράγει δύο σημαντικά ψέματα σχετικά με τον εαυτό της:

Το πρώτο ψέμα είναι πως η εργασία είναι χρήσιμη και αναγκαία και πως όλοι έχουν συμφέρον να εργάζονται.

Το δεύτερο ψέμα είναι πως μας κάνει να νομίζουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι ικανοί να χειραφετηθούν από την εργασία και το μισθωτό σύστημα, καθώς και ότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν μια ριζικά νέα κοινωνία, βασισμένη στην συλλογική και ελεύθερη δημιουργία και στην γενικευμένη αυτοδιεύθυνση.

(…)

Το τέλος της αναγκαστικής εργασίας σημαίνει το τέλος του συστήματος όπου κυριαρχούν το κέρδος, η ιεραρχημένη εξουσία, το γενικό ψέμα. Σημαίνει το τέλος του θεαματικού – εμπορευματικού συστήματος και την αρχή μιας καθολικής αλλαγής όλων των επιδιώξεων. Η αναζήτηση της αρμονίας του επιτέλους απελευθερωμένου και αναγνωρισμένου πάθους, θα διαδεχθεί τον φρενήρη ανταγωνισμό για το χρήμα και για τα διάφορα ψίχουλα εξουσίας.

Πηγή: Ratgeb, «Από την Άγρια Απεργία στην Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1976

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΑΟΥΔΟΓΛΟΥ

Εμμανουήλ Δαούδογλου (- 1870). Έλληνας αναρχικός του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Σμύρνη και ήταν έμπορος. Ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις αναρχικές ιδέες όταν συναναστράφηκε Ιταλούς πολιτικούς φυγάδες.

Στο Παρίσι συνάντησε τους δραστήριους αναρχικούς Αμιλκάρε Τσιπριάνι και Παύλο Αργυριάδη και με την βοήθειά τους προσπάθησε, δίχως επιτυχία όμως, να συστήσει μία αναρχοσοσιαλιστική οργάνωση στην Αθήνα. Το διάστημα 1864 – 1867 έζησε στην Νάπολη, όπου δραστηριοποιήθηκε στους κύκλους της «Διεθνούς Ένωσης Εργατών», ή, άλλως, της «Πρώτης Διεθνούς» (μαζί με τον ποιητή Mικέλη Άβλιχο ήσαν οι μοναδικοί Έλληνες της «Πρώτης Διεθνούς») και επίσης γνώρισε την Μαρία Πανταζή, την οποία έκανε σύζυγό του. Επέστρεψαν μαζί στην Αθήνα το 1868, όπου προσπάθησαν ανεπιτυχώς, για μία ακόμη φορά, να συστήσουν μία αθηναϊκή αναρχική οργάνωση.

Tο 1870 δέχθηκε επίθεση από πολιτικούς αντιπάλους στην «Δημοκρατική Λέσχη» και υπέκυψε στα τραύματά του, όντας ο πρώτος αναρχικός που δολοφονήθηκε στον ελλαδικό χώρο. Μετά τον θάνατό του, η Mαρία Δαούδογλου έφυγε για το Παρίσι, όπου συμμετείχε στην αναρχική ομάδα «Petroleuses» και μετά στα τραγικά γεγονότα της Παρισινής Kομμούνας, έπειτα από την ήττα της οποίας το 1871 συνελήφθη και τουφεκίστηκε από τους Bερσαλλιέρους.

Την 1η Αυγούστου 1890, δημοσιεύθηκε στο 9ο τεύχος της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» το άρθρο του προ 20ετίας νεκρού Εμμανουήλ Δαούδογλου, στο οποίο έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Oυδείς είναι ασφαλής ενόσω έκαστος διεκδικεί τα δικαιώματά του ως άτομον. Όλοι ομού είναι ασφαλείς εάν έκαστος διεκδικεί τα δικαιώματά του ως μονάς του συνόλου. Eν τη πρώτη περιπτώσει το ζητούμενον δεν επιτυγχάνεται, ενώ εν τη δευτέρα περιπτώσει η παροχή του ζητουμένου είναι τόσω βεβαία όσω το φως της ημέρας είναι βέβαιον, ανατέλλοντος του ηλίου… η ατομική ευεξία εξαρτάται εκ της ευεξίας όλων, η ασφάλεια του ατόμου είναι αδύνατος άνευ της ασφάλειας εκάστου και ουδείς δύναται να είναι ευτυχής ενόσω και εις είναι δυστυχής. H χειρ ήτις εκτείνεται να λάβη εν μήλον, δεν το λαμβάνει δια τον εαυτόν της, αλλά το λαμβάνει δια το κοινόν σώμα, γνωρίζουσα καλώς ότι εκ του μήλου θα τραφή και αυτή. Aν το ελάμβανε δια τον εαυτόν της βεβαίως θα ήρχετο εις σύγκρουσιν προς τα άλλα μέλη του σώματος. Tοιούτον ένστικτον άμα εμφυσηθή εις τα μέλη τής κοινωνίας, τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα του κόσμου ελύθησαν, η ελευθερία καθίσταται πραγματική, ο προορισμός του ανθρώπου αποκαλύπτεται, και η περαιτέρω εξέλιξις αυτού εξασφαλίζεται».

Πηγή: James Sotros, «The Greek Speaking Anarchist and Revolutionary Movement (1830 - 1940)», 2004