Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

ΡΩΣΙΚΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ


Οι Ουκρανές φεμινίστριες ακτιβίστριες Femen εξέφρασαν την έμπρακτη συμπαράστασή τους στις Pussy Riot την Παρασκευή στις 17 Αυγούστου στην «Πλατεία Ανεξαρτησίας» στο Κίεβο. Μια γυμνόστηθη ακτιβίστρια, έκοψε με αλυσοπρίονο και έριξε στο έδαφος τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που είχε στηθεί στην πλατεία κατά την περίοδο της «Πορτοκαλί Επανάστασης» (2004 - 2005) κοντά στο Διεθνές Κέντρο Πολιτισμού και Τεχνών.





Η οργάνωση Femen με ανακοίνωσή της καλεί… «όλες τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας να δουν έξω από τις  σάπιες θρησκευτικές προκαταλήψεις που χρησιμεύουν ως βάση για τη δικτατορία και εμποδίζουν την ανάπτυξη της δημοκρατίας και της ελευθερίας των γυναικών». Όπως παρατηρεί το ιστολόγιο "Αγαθοδαίμων", μπορούμε να πούμε ότι ο σταυρός της πλατείας του Κιέβου είχε την "τύχη" που επιφύλαξαν επί αιώνες οι φανατικοί χριστιανοί στους ναούς και τα ιερά των Ελλήνων αλλά και άλλων αρχαίων θρησκειών.





Τον Μάρτιο του 2012 τα τρία μέλη των Pussy Riot: Maria Alyokhina, Nadezhda Tolokonnikova και Yekaterina Samutsevitch συνελήφθησαν από τις ρωσικές αρχές γατί στις 21 Φεβρουαρίου 2012 ως μέρος μιας εκστρατείας κατά του Πούτιν στις εκλογές έκαναν μια performance (τραγούδησαν μια «πανκ προσευχή») στο καθεδρικό ναό Σωτήρα Χριστού της Ρωσική ορθόδοξης εκκλησίας στην Μόσχα. Την Παρασκευή στις 17 Αυγούστου βγήκε η ετυμηγορία του δικαστηρίου και τα τρία μέλη των Pussy Rio καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκιση για "χουλιγκανισμό". Το συγκρότημα αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι «η μάχη συνεχίζεται», ενώ το νέο του τραγούδι εντείνει την πολεμική κατά τους ολοκληρωτικού - θεοκρατικού καθεστώτος Πούτιν: «Η χώρα προχωρά με κουράγιο / Η χώρα λέει αντίο στο καθεστώς». 

Επάνω στο ζήτημα, ο γνωστός Σλαβόϊ Ζίζεκ (Slavoj Ζizek) τόνισε σε κείμενό του με τίτλο «Η πραγματική βλασφημία» («The True Blasphemy») τα εξής: «Οι Pussy Riot κατηγορήθηκαν για βλασφημία και θρησκευτικό μίσος; Μα η πραγματική βλασφημία ήταν αυτή η ίδια κατηγορία που τους απαγγέλθηκε... Τι είναι πια αυτή η άπρεπη πρόκληση των κόσμιων Pussy Riot σε μια εκκλησία μπροστά στην κατηγορία ενάντιά τους, μπροστά στην γιγαντιαία άπρεπη πρόκληση μιας κρατικής δομής που περιγελά κάθε έννοια σοβαρού νόμου και κοινωνικής τάξης; Μήπως η ενέργεια των Pussy Riot ήταν κυνική; Υπάρχουν δύο είδη κυνισμού: ο πικρός κυνισμός του καταπιεσμένου που ξεμπροστιάζει την υποκρισία εκείνων που εξουσιάζουν και ο κυνισμός των ίδιων των καταπιεστών που ανοικτά παραβιάζουν τις αρχές που αυτοί οι ίδιοι έχουν καθιερώσει».

Εν τω μεταξύ οι Peaches, Simonne Jones, μουσικοί, καλλιτέχνες, ακτιβιστές και ελεύθεροι στοχαστές ενώθηκαν και ανέλαβαν δράση για την υποστήριξη των Pussy Riot με αίτημα την απελευθέρωσή τους. Έφτιαξαν ένα τραγούδι και ένα video-clip και τονίζουν πως η καταδίκη των Maria, Nadezhda και Yekaterina δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό κόλπο από τις ρωσικές αρχές και την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία  με σκοπό να διατηρήσουν τον έλεγχο του ρωσικού λαού και να ενσταλάξει τον φόβο σους ελεύθερες-στοχαστές, πολιτικούς ακτιβιστές και καλλιτέχνες της Ρωσίας.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι μουσικοί (και οι διανοούμενοι) της Ρωσίας και της Ουκρανίας αποδείχθηκαν επαρκώς φοβισμένοι για να εκφράσουν την ελάχιστη έστω υποστήριξη στις Pussy Riot.
Επίσης αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και στην θεοκρατούμενη Ελλάδα κανένας συλλογικός φορέας δεν υπερασπίστηκε τις νεαρές Ρωσίδες, με μόνη φωτεινή εξαίρεση τους Έλληνες πολυθεϊστές που έστειλαν στις 31.7.2012 την ακόλουθη επιστολή στον Ρώσο πρέσβη:

Προς τον

Πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελληνική Δημοκρατία

κ. Vladimir I. Chkhikvishvili

Αξιότιμε κ. πρέσβη

με την παρούσα επιστολή μας δηλώνουμε την συμπαράστασή μας στις δικαζόμενες στην Μόσχα Maria Alyokhina, Nadezhda Tolokonnikova και Yekaterina Samutsevich, μέλη μουσικού συγκροτήματος, και ζητάμε την αθώωσή τους.

Η πράξη για την οποία δικάζονται αποτελούσε σαφή πολιτική διαμαρτυρία κατά της απαράδεκτης για προηγμένη χώρα εμπλοκής της Εκκλησίας (όπως άλλωστε και κάθε είδους οργανωμένης θεοκρατίας) στα πολιτικά πράγματα των κοινωνιών. Η κρατούσα Εκκλησία στην χώρας σας δυστυχώς διεκδικεί ολοένα και πιο αυξημένο πολιτικό ρόλο, γινόμενη μάλιστα και παράδειγμα προς εξαγωγή, καθώς κυριολεκτικά ανοίγει την όρεξη σε όμοιές της Εκκλησίες, όπως η Ελλαδική, να πράξουν αναλόγως.

Η όποια απόπειρα επιστροφής των σύγχρονων κοινωνιών σε θεοκρατικά - βυζαντινά δεδομένα είναι καταδικαστέα και αναχρονιστική και νομιμοποιεί την εναντίον της κάθε μορφής και είδους διαμαρτυρία.

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Φραντσέσκο Φερρέρ: ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ


«Η εκπαίδευση σημαίνει σήμερα δαμάζω, εκπαιδεύω, εξημερώνω. Έχει μια και μόνο πολύ συγκεκριμένη ιδέα και θέληση, να κάνει τα παιδιά να συνηθίσουν στην υπακοή, να πιστεύουν και να σκέφτονται ακολουθώντας τα κοινωνικά δόγματα που επικρατούν . Δεν ενδιαφέρεται να υποστηρίξει την αυθόρμητη ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού, δεν το αφήνει ελεύθερο να αναπτύξει τις φυσικές του ανάγκες, πνευματικές και ηθικές. Επιδιώκει μόνο να τους επιβάλει μια διαφορετική σκέψη, έτσι ώστε να διατηρηθεί για πάντα το σημερινό καθεστώς, θέλει να δημιουργήσει άτομα στενά προσαρμοσμένα στον κοινωνικό μηχανισμό. Επαναλαμβάνω, το σχολείο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όργανο καταπίεσης στα χέρια των κυβερνώντων. Αυτοί δε θέλησαν ποτέ την ανύψωση των ατόμων, αλλά τις υπηρεσίες τους, γι’ αυτό και είναι μάταιο να ελπίζει κανείς στα κατασκευασμένα από την εξουσία σχολεία»

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Χέρμπερτ Μαρκούζε: ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΡΟΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ



Όσο η διοίκηση τής καταπιεστικής κοινωνίας γίνεται ορθολογιστική, παραγωγική τεχνική και ολοκληρωτική, τόσο περισσότερο τα άτομα δυσκολεύονται να καταλάβουν τα μέσα που θα τους επιτρέψουν να τερματίσουν την υποδούλωσή τους και να αποκτήσουν την ελευθερία τους.



Βέβαια, το να θελήσει κάποιος να επιβάλει γενικευμένα τη λογική σε ολόκληρη την κοινωνία είναι μια παράδοξη και σκανδαλώδης ιδέα – έχουμε όμως το δικαίωμα και να αμφισβητήσουμε την αρετή μιας κοινωνίας που αυτή την ιδέα την γελοιοποιεί, ενώ ταυτόχρονα η ίδια ασκεί πάνω στον κόσμο της μια καθολικά γενικευμένη εξουσία.



Για κάθε απελευθέρωση προαπαιτείται η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς.




Herbert Marcuse «O Mονοδιάστατος Άνθρωπος» (1964)

Χέρμπερτ Μαρκούζε: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ


Οικονομική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση από την οικονομία, απελευθέρωση απ’ την καθημερινή πάλη για την ύπαρξη, απαλλαγή απ’ την ανάγκη να κερδίζουμε τη ζωή μας। Πολιτική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση απ’ την πολιτική αυτή πάνω στην οποία τα άτομα δεν μπορούν να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο। Πνευματική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει αποκατάσταση της ατομικής σκέψης, που είναι σήμερα πνιγμένη από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και θύμα της διαπαιδαγώγησης। Θα πρέπει ακόμα να σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν κατασκευαστές της «κοινής γνώμης», και η ίδια η κοινή γνώμη ακόμα। Αν οι προτάσεις αυτές έχουν έναν τόνο εξωπραγματικό, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ουτοπικές, αλλά επειδή είναι ισχυρές οι δυνάμεις που τις αντιμάχονται।


Το αποτέλεσμα είναι η ευφορία μέσα στη δυστυχία। Να αναπαύεσαι, να διασκεδάζεις, να δρας και να καταναλώνεις, όπως όλοι οι άλλοι, να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι, αυτά στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές। Το γεγονός ότι οι συνθήκες κάτω από τίς οποίες ζει τό άτομο ανανεώνουν και δυναμώνουν συνεχώς αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα το άτομο να τις κάνει πια δικές του, να ταυτίζεται μαζί τους και να αναζητά τον εαυτό του στην ικανοποίησή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα το πρόβλημα। Οι ανάγκες παραμένουν αυτό που πάντα ήταν, προϊόντα μιας κοινωνίας που τα κυρίαρχα συμφέροντά της απαιτούν την καταπίεση.


Οι καταπιεστικές ανάγκες είναι οι ισχυρότερες, αυτό είναι γεγονός τετελεσμένο, καθιερωμένο από την ήττα και τήν αμάθεια। Είναι όμως και ένα γεγονός που πρέπει ν’ αλλάξει, και το άτομο που «ευημερεί» έχει το ίδιο συμφέρον ως προς αυτό, όσο και εκείνοι που πληρώνουν την ευημερία του με τη δική τους αθλιότητα...

Herbert Marcuse «O Mονοδιάστατος Άνθρωπος» (1964)

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΕ



«Η Δύση, αφού εγκατέλειψε την θεώρηση των Ελλήνων, οι οποίοι, όπως μας θυμίζει ο Νίτσε “ήσαν οι μοναδικοί που είχαν την δύναμη να κοιτάξουν κατάματα τον πόνο”, παραδόθηκε ανεπιφύλακτα στην υπεραισιοδοξία της ιουδαιοχριστιανικής θεώρησης, η οποία, είτε στην θρησκευτική της μορφή, είτε στα κοσμικά της σχήματα της επιστήμης, της ουτοπίας και της επανάστασης, κοίταζε το μέλλον βαυκαλιζόμενη ότι η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτα μία διαδρομή συνεχούς προόδου και εν τέλει σωτηρίας.

Σήμρα όμως, αυτή η υπεραισιόδοξη θεώρηση έχει καταρρεύσει. Ο Θεός πράγματι πέθανε και οι κληρονόμοι του (επιστήμη, ουτοπία και επανάσταση) απέτυχαν στις υποσχέσεις τους. Οι κάθε είδους μολύνσεις, οι κοινωνικές ανισότητες, οι οικονομικές καταστροφές, η εμφάνιση νέων ασθενειών, οι εκρήξεις βίας, οι νέες μορφές αδιαλλαξίας, η καθολική επικράτηση των εγωϊσμών και η δεδομένη και καθημερινή χρήση του πολέμου σε όλες τις μορφές του, γκρέμισαν το μέλλον από την ακραία θετικότητα της ιουδαιοχριστιανικής θεώρησης στην ακραία αρνητικότητα ενός χρόνου αφημένου στην απόλυτη τυχαιότητα, χωρίς καθοδήγηση και προσανατολισμό».

Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: «Ο μηδενισμός και οι νέοι. Ο ενοχλητικός επισκέπτης», 2008

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

AK47 - TΗΕ BADGE MEANS YOU SUCK

Κορνήλιος Καστοριάδης: Ο ΝΕΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

O τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβέλειας... σήμερα επαναμφισβητείται। Δεν ισχυρίζομαι ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως, αλλ’ αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ανθρώπου, επικεντρωμένου στην κατανάλωση και την απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στις σχέσεις του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή. Ζούμε σε μια εποχή βαθύτατου και γενικευμένου κομφορμισμού...



…Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδο-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας αυτός ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; …Ποιο είναι το όραμμά του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα, όχι μία κριτική - ανακλαστική / στοχαστική συλλογικότητα…



…Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως τελικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες απο τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν οτι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’ αυτές; Καμμιά σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτανακυρήσσονται «δημοκρατικά» είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας।



Κορνήλιος Καστοριάδης