«...άπλωσε το χέρι / κυρά εσύ των σπόρων που είναι μέρες / η μέρα υψούται στ’ άπειρο, βλασταίνει / θνητή γεννιέται κι όμως δεν πεθαίνει / κάθε μια μέρα είναι και γέννα / κάθε ανατολή, σαν ανατέλλουμε όλοι / και ο ήλιος ανατέλλει με ήλιου πρόσωπο / κι ο γείτονας κι αυτός με το δικό του / το πρόσωπο, που είναι το πρόσωπο όλων, / πύλη του είναι, ανάτειλε, έλα, / κάνε να δώ την όψη αυτής της μέρας, / κάνε να δώ την όψη αυτής της νύχτας, / όλα συνέχονται, τα πάντα αλλάζουν, / αψίδα του αίματος, σφυγμών γεφύρι, / στην άλλη όχθη πάρε με της νύχτας, / όπου εγώ είμ’ εσύ και όλοι, ενωμένοι / στων αντωνυμιών μέσα το κράτος, / πύλη του είναι: εγέρσου, το είναι σου άνοιξε, / διδάξου τώρα και το εσύ, σκάψε / στην όψη σου μορφή, πρόσωπο πάρε, / το πρόσωπό μου για να δείς που εσένα / βλέπει, και τη ζωή ως τον θάνατο όλη, / πρόσωπο πέλαγου, ψωμιού και βράχου, / πηγή που μας διαβρώνει και μας κάνει / πρόσωπο ανώνυμο, απρόσωπο είναι, / παρουσιών άφατη παρουσία…»(μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη, 2007)
1 σχόλιο:
Ανάσα των πνευμόνων μου,
Ψυχή της ζωής μου,
Σταυρωμένε Χριστέ μου,
Εωσφόρε των ματιών μου,
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!!!!
Δημοσίευση σχολίου