Φρήντριχ Νίτσε: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΨΕΥΤΙΑ

Με καταλάβανε άραγε; Αυτό που καθορίζει τα όριά μου, αυτό που με κάνει να ξεχωρίζω από τους άλλους ανθρώπους, είναι το ότι ξεσκέπασα την χριστιανική ηθική… Το γεγονός ότι η ανθρωπότητα δεν άνοιξε μέχρι τώρα τα μάτια της σχετικά με αυτήν, για εμένα είναι η μεγαλύτερη κηλίδα βρωμιάς που λερώνει την συνείδησή της. Σε αυτό εγώ βλέπω μία εθελούσια τύφλωση, η οποία έφτασε πια να γίνει δεύτερη φύση των ανθρώπων, μια συστηματική εμμονή που θέλει να αγνοεί κάθε αλήθεια, κάθε αίτιο και κάθε πραγματικότητα, μία απατεωνιά που στον ψυχολογικό τομέα αγγίζει το κακούργημα. Η εθελούσια τύφλωση μπροστά στον Χριστιανισμό είναι το ανώτατο έγκλημα, το έγκλημα ενάντια στην ίδια την ζωή…

Ο χριστιανός παρουσιάζεται έως και σήμερα σαν το δήθεν κατ’ εξοχήν «ηθικό ον» την ώρα που υπήρξε ο πιο παράλογος, ο πιο ψεύτης, ο πιο μάταιος και ο πιο επιπόλαιος τύπος ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα έγινε επιζήμιος, όσο ούτε καν μπορεί να φανταστεί, απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος περιφρονητής των ανθρώπων. Η χριστιανική ηθική είναι η χειρότερη μορφή εθισμού στην ψευτιά, είναι η ζώσα Κίρκη της ανθρωπότητας, ο απόλυτος διαφθορέας της. Δεν είναι τόσο η πλάνη της που με τρομάζει, δεν είναι η εδώ και αιώνες πλήρης εξαφάνιση της «καλής προαίρεσης», ούτε και είναι η έλλειψη αρετής, αξιοπρέπειας και γενναιότητας στα πνευματικά πράγματα που προδίδονται από τον θρίαμβο αυτής της ηθικής, όσο είναι η ανυπαρξία φυσικότητας, αποτέλεσμα της τερατωδίας ενός κυρίαρχου συστήματος που βαπτίζει ηθικό το αντι-φυσικό και του αποδίδει μάλιστα τις υπέρτατες τιμές και το κρεμάει ψηλά, πάνω από την ανθρωπότητα σαν έναν νόμο, σαν μία κατηγορηματική προσταγή!

Πώς γίνεται λοιπόν να παραβλέψει κάποιος αυτό το σημείο; πόσο μάλλον όταν δεν το παραβλέπει ένας μόνον άνθρωπος, ούτε καν ένας συγκεκριμένος λαός, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα! Μας διδάξανε να περιφρονούμε όλα τα βασικά ένστικτα της ζωής και σφυρηλατήσανε με κτυπήματα ψευτιάς ένα διαφορετικό είδος ψυχής και ένα διαφορετικό είδος πνεύματος, με σκοπό να καταστρέψουνε το σώμα. Στην βασικότερη αρχή της ζωής, στις γενετήσιες πράξεις, μας δίδαξαν να βλέπουμε κάτι το ακάθαρτο… Δεν δίδαξαν ποτέ ανώτερες αξίες στους ανθρώπους, αλλά μόνο αξίες αυτοϋποτίμησης και παρακμής… Η ηθική της άρνησης, η μόνη που αυτοί δίδαξαν μέχρι σήμερα, αποπνέει θέληση για θάνατο, αρνούμενη την ζωή στα ίδια τα θεμέλιά της.

Μία μόνο είναι η διαπίστωση: δεν είναι στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα αυτή που βρίσκεται σε βαθύτατη παρακμή, αλλά μόνο η παρασιτική ράτσα του παπαδαριού, η οποία ανυψώθηκε με τα ψέμματά της στην θέση του αιώνιου διαιτητή των αξιών και χρησιμοποίησε ως εργαλείο της την χριστιανική ηθική για να αποκτήσει εξουσία… Ο ορισμός αυτής της ηθικής είναι μία ιδιοσυγκρασία αχρείων, που καθοδηγούνται από τον κρυμμένο σκοπό τους να εκδικηθούνε την ζωή, έναν σκοπό άλλωστε που ήδη στεφανώθηκε από επιτυχία. Σε αυτόν τον ορισμό εγώ αποδίδω ιδιαίτερη βαρύτητα.

Πηγή: Friedrich Nietzche, «Ecce Homo» («Ίδε ο Άνθρωπος»)