ΓΙΑ ΤΙΣ «ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ» («GRUPOS DE AFINIDAD»)

Το «grupo de afinidad» (γκρούπο ντε αφινιδάδ, «ομάδα συγγένειας») ήταν το όνομα μιας οργανωτικής μορφής που επινοήθηκε στην Ισπανία της προ-Φρανκικής εποχής, για ν’ αποτελέσει την βάση της ισχυρής «Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας» («Federacion Anarquista Iberica»). Μια φωτογραφική βέβαια αναπαραγωγή των μορφών οργάνωσης και των μεθόδων της F.A.I. δεν θα ήταν ούτε δυνατή, ούτε επιθυμητή, αφού οι Ισπανοί αναρχικοί της δεκαετίας του 1930 αντιμετώπιζαν μια εντελώς διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα από εκείνη που εμείς αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ωστόσο, η μορφή του grupo de afinidad έχει αρκετά χαρακτηριστικά άμεσα εφαρμόσιμα σε κάθε κοινωνική κατάσταση γι’ αυτό και αυτά έχουν συνειδητά υιοθετηθεί από τους σύγχρονους ριζοσπάστες που ονομάζουν πολλές φορές τις οργανώσεις τους «κολλεκτίβες», «κοινόβια» ή «οικογένειες».

Το grupo de afinidad μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ως ένας νέος τύπος εκτεταμένης οικογένειας, στην οποία οι δεσμοί συγγένειας αντικαθίστανται από στενές ανθρώπινες σχέσεις – σχέσεις βασισμένες σε κοινές επαναστατικές ιδέες και πρακτική. Πολύ πριν κερδίσει δημοτικότητα η λέξη «φυλή» στην αμερικανική αντικουλτούρα, οι Ισπανοί αναρχικοί ονόμαζαν τις συνελεύσεις τους «assembleas de las tribus», δηλαδή συνελεύσεις των φυλών.

Κάθε grupo de afinidad κρατιέται σκόπιμα μικρό, ώστε να επιτρέπει τον μεγαλύτερο βαθμό στενών σχέσεων ανάμεσα στα μέλη του. Αυτόνομη, συμβιωτική και αμεσοδημοκρατική, η ομάδα συνδυάζει την επαναστατική θεωρία με τον επαναστατικό τρόπο ζωής στην καθημερινή συμπεριφορά των μελών της. Δημιουργεί έναν ελεύθερο χώρο, στον οποίο οι επαναστάτες μπορούν να ξαναφτιάξουν τους εαυτούς τους, τόσο ως πρόσωπα όσο και ως κοινωνικά όντα.

Τα grupos de afinidad στοχεύουν στο να λειτουργήσουν ως καταλύτες μέσα στο λαϊκό κίνημα και όχι ως «πρωτοπορίες», διασπείρουν πρωτοβουλία και συνείδηση και όχι εντολές από ένα «γενικό επιτελείο» ή από κάποια άλλη «πηγή διαταγών». Οι ομάδες πληθαίνουν σε μοριακό επίπεδο και (όπως συμβαίνει με τα μόρια των αερίων που περιφέρονται ελεύθερα και τυχαία) ακολουθούν την δική τους «κίνηση Μπράουν». Το αν θα συνδεθούν κάποτε ή αν θα διαχωριστούν, καθορίζεται από τις ζωντανές καταστάσεις και όχι από γραφειοκρατικές οδηγίες που έχουν συλληφθεί σε κάποιο απομακρυσμένο κέντρο.

Έτσι, υπό συνθήκες ανοικτής πολιτικής καταστολής, τα grupos de afinidad αποδεικνύονται εξαιρετικά ανθεκτικά στην όποια απόπειρα αστυνομικής διείσδυσης. Λόγω της στενότητας των σχέσεων μεταξύ των μελών, οι ομάδες είναι πολύ δύσκολο να διαβρωθούν και, ακόμα και εάν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει κανένας συγκεντρωτικός μηχανισμός από όπου μπορεί ο χαφιές να αποσπάσει μία έγκυρη εικόνα του κινήματος ως σύνολο.

…Κάθε grupo de afinidad προσπαθεί να αποκτήσει τις πηγές που χρειάζεται για να λειτουργήσει με αυτάρκεια. Κάθε ομάδα επιζητεί ένα ολοκληρωμένο σώμα γνώσης και εμπειρίας, ώστε να αντιπαρέλθει τους κοινωνικούς και ψυχολογικούς περιορισμούς που επιβάλλει η αστική κοινωνία πάνω στην ελεύθερη ανάπτυξη. Κάθε ομάδα, ως πυρήνας συνείδησης κι εμπειρίας, επιχειρεί να προαγάγει το αυθόρμητο λαϊκό επαναστατικό κίνημα μέχρι το σημείο εκείνο, κατά το οποίο όλες οι ομάδες θα μπορούν τελικά να χαθούν μέσα στις νέες οργανικές κοινωνικές μορφές που θα δημιουργήσει η Επανάσταση.

Πηγή: Murray Bookchin, «Άκου μαρξιστή!», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1974