ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΑΟΥΔΟΓΛΟΥ

Εμμανουήλ Δαούδογλου (- 1870). Έλληνας αναρχικός του 19^ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Σμύρνη και ήταν έμπορος. Ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις αναρχικές ιδέες όταν συναναστράφηκε Ιταλούς πολιτικούς φυγάδες.

Στο Παρίσι συνάντησε τους δραστήριους αναρχικούς Αμιλκάρε Τσιπριάνι και Παύλο Αργυριάδη και με την βοήθειά τους προσπάθησε, δίχως επιτυχία όμως, να συστήσει μία αναρχοσοσιαλιστική οργάνωση στην Αθήνα. Το διάστημα 1864 – 1867 έζησε στην Νάπολη, όπου δραστηριοποιήθηκε στους κύκλους της «Διεθνούς Ένωσης Εργατών», ή, άλλως, της «Πρώτης Διεθνούς» (μαζί με τον ποιητή Mικέλη Άβλιχο ήσαν οι μοναδικοί Έλληνες της «Πρώτης Διεθνούς») και επίσης γνώρισε την Μαρία Πανταζή, την οποία έκανε σύζυγό του. Επέστρεψαν μαζί στην Αθήνα το 1868, όπου προσπάθησαν ανεπιτυχώς, για μία ακόμη φορά, να συστήσουν μία αθηναϊκή αναρχική οργάνωση.

Tο 1870 δέχθηκε επίθεση από πολιτικούς αντιπάλους στην «Δημοκρατική Λέσχη» και υπέκυψε στα τραύματά του, όντας ο πρώτος αναρχικός που δολοφονήθηκε στον ελλαδικό χώρο. Μετά τον θάνατό του, η Mαρία Δαούδογλου έφυγε για το Παρίσι, όπου συμμετείχε στην αναρχική ομάδα «Petroleuses» και μετά στα τραγικά γεγονότα της Παρισινής Kομμούνας, έπειτα από την ήττα της οποίας το 1871 συνελήφθη και τουφεκίστηκε από τους Bερσαλλιέρους.

Την 1^η Αυγούστου 1890, δημοσιεύθηκε στο 9^ο τεύχος της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» το άρθρο του προ 20ετίας νεκρού Εμμανουήλ Δαούδογλου, στο οποίο έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Oυδείς είναι ασφαλής ενόσω έκαστος διεκδικεί τα δικαιώματά του ως άτομον. Όλοι ομού είναι ασφαλείς εάν έκαστος διεκδικεί τα δικαιώματά του ως μονάς του συνόλου. Eν τη πρώτη περιπτώσει το ζητούμενον δεν επιτυγχάνεται, ενώ εν τη δευτέρα περιπτώσει η παροχή του ζητουμένου είναι τόσω βεβαία όσω το φως της ημέρας είναι βέβαιον, ανατέλλοντος του ηλίου… η ατομική ευεξία εξαρτάται εκ της ευεξίας όλων, η ασφάλεια του ατόμου είναι αδύνατος άνευ της ασφάλειας εκάστου και ουδείς δύναται να είναι ευτυχής ενόσω και εις είναι δυστυχής. H χειρ ήτις εκτείνεται να λάβη εν μήλον, δεν το λαμβάνει δια τον εαυτόν της, αλλά το λαμβάνει δια το κοινόν σώμα, γνωρίζουσα καλώς ότι εκ του μήλου θα τραφή και αυτή. Aν το ελάμβανε δια τον εαυτόν της βεβαίως θα ήρχετο εις σύγκρουσιν προς τα άλλα μέλη του σώματος. Tοιούτον ένστικτον άμα εμφυσηθή εις τα μέλη τής κοινωνίας, τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα του κόσμου ελύθησαν, η ελευθερία καθίσταται πραγματική, ο προορισμός του ανθρώπου αποκαλύπτεται, και η περαιτέρω εξέλιξις αυτού εξασφαλίζεται».

Πηγή: James Sotros, «The Greek Speaking Anarchist and Revolutionary Movement (1830 - 1940)», 2004