Τζενάρο Σέρρα ντι Κασάνο (Gennaro Serra di Cassano, Napoli 30 Σεπτεμβρίου 1772 – Napoli 20 Αυγούστου 1799). Ιταλός ευγενής (δούκας), Ιακωβίνος και πατριώτης, μάρτυρας της Δημοκρατίας.
Γεννήθηκε από τον καλλιεργημένο και βιβλιόφιλο ευγενή Λουϊτζι Σέρρα 4ο δούκα του Κασάνο και μαρκήσιο του Rivadebro (Luigi Serra di Cassano) και την Ιουλία Καράφα (Giulia Carafa della Roccella) και σπούδασε μαζί με τον αδελφό του Τζουζέπε (Giuseppe) στην Γαλλία, στο αριστοκρατικό κολλέγιο Soreze, όπου έζησαν από κοντά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.
Με την επιστροφή τους στην Νάπολη, τα δύο αδέλφια εντάχθηκαν στους εκεί μικρούς αλλά δυναμικούς κύκλους των Ιακωβίνων και ο Τζενάρο, μαζί με τον επίσης ευγενή Τζουλιάνο Κολόνα (Giuliano Colonna) συνελήφθη το 1794 με την καταστολή της «Πατριωτικής Εταιρείας» («Societa Patriottica») από την αστυνομία του βασιλιά Φερδινάνδου και έμεινε στην φυλακή μέχρι τον Ιούλιο του 1798, όταν αρκετοί ακόμα επαναστάτες (Pagano, Ciaia, Fasulo, Colonna, κ.ά.) αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από έντονες πιέσεις των Γάλλων.
Με την ανακήρυξη της «Παρθενόπιας Δημοκρατίας» («Repubblica Partenopea», 23 Ιανουαρίου 1799 – 13 Ιουνίου 1799) από τους ναπολιτάνους Ιακωβίνους, ο μόλις 27χρονος Τζενάρο ανέλαβε την διοίκηση του δημοκρατικού στρατού («Guardia Nazionale Napolitana»), δεύτερος υπό τον Αγαμέμνονα Σπάνο (Agamennone Spano) και στην κατάλυσή της από τον χριστιανομοναρχικό στρατό πολέμησε γενναία μέχρι το τέλος, κρατώντας επί πολύ το οχυρωμένο ανάκτορο του Capodimonte μαζί με τον Φλαμίνιο Σκάλε (Flaminio Scale). Ο αδελφός του Τζουζέπε κατόρθωσε να διαφύγει, ο ίδιος όμως πιάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές, όπως και όλοι οι υπόλοιποι επιζήσαντες 8.000 δημοκρατικοί, οι οποίοι είχαν παραδοθεί με όρους να τους επιτραπεί να φύγουν με τα γαλλικά πλοία για την Γαλλία, όμως οι χριστιανομοναρχικοί δεν κράτησαν τον λόγο τους και με προτροπή του Άγγλου ναυάρχου Νέλσωνα προχώρησαν σε δίκες και θανατώσεις πάνω από 100 αγωνιστών.
Ανάμεσα σε εκείνους που θανατώθηκαν ήταν και ο Τζενάρο. Λόγω της ευγενικής του καταγωγής δεν απαγχονίστηκε όπως οι υπόλοιποι αγωνιστές, αλλά καρατομήθηκε στις 20 Αυγούστου 1799, την ίδια ημέρα με τον παιδικό του φίλο Τζουλιάνο Κολόνα, τον δικηγόρο Βιντσέντζο Λούπο (Vincenzo Lupo) και την φίλη του Ελεωνόρα Φονσέκα Πιμεντέλ την οποία ωστόσο απαγχόνισαν, στην Piazza Mercato της Νάπολης, υπό τους πανηγυρισμούς του αποκτηνωμένου όχλου των «lazzaroni» («πάμφτωχων») για τα δικαιώματα των οποίων είχε αγωνιστεί («viva viva 'u papa santo, c'ha mannato i cannuncini, pe scaccia li giacubini!», «ζήτω, ζήτω ο άγιος πάπας, που μας έστειλε κανόνια, τους Ιακωβίνους για να διώξουμε!», τραγουδούσε το πλήθος γύρω από τα ικριώματα). Κοιτάζοντας τον μνησίκακο και τοποθετημένο ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά του όχλο, ο ευγενής και στην ψυχή δούκας αναφώνησε γεμάτος απελπισία: «πάντοτε επιθυμούσα το καλό τους και τώρα αυτοί πανηγυρίζουν για τον θάνατό μου!».
Την επόμενη ημέρα ο Λουϊτζι Σέρρα, ο πατέρας του, έκλεισε την πόρτα του παλατιού του (Palazzo Serra di Cassano στην οδό Monte di Dio) που έβλεπε προς το βασιλικό ανάκτορο, δηλώνοντας ότι θα μείνει κλειστή (παραμένει κλειστή ακόμη και σήμερα) μέχρι την ημέρα που θα υλοποιηθούν τα ιδανικά για τα οποία έπεσε το κεφάλι του υιού του. Μετά από λίγο, ο Λουϊτζι Σέρρα και όλη η οικογένειά του εξορίστηκαν από τους μοναρχικούς. Έζησαν 5 χρόνια στην Τοσκάνη και επέστρεψαν στην Νάπολη το 1804 υπό την κάλυψη των γαλλικών όπλων.
Πηγή: ένα KNOL για τον Gennaro Serra
Γεννήθηκε από τον καλλιεργημένο και βιβλιόφιλο ευγενή Λουϊτζι Σέρρα 4ο δούκα του Κασάνο και μαρκήσιο του Rivadebro (Luigi Serra di Cassano) και την Ιουλία Καράφα (Giulia Carafa della Roccella) και σπούδασε μαζί με τον αδελφό του Τζουζέπε (Giuseppe) στην Γαλλία, στο αριστοκρατικό κολλέγιο Soreze, όπου έζησαν από κοντά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.
Με την επιστροφή τους στην Νάπολη, τα δύο αδέλφια εντάχθηκαν στους εκεί μικρούς αλλά δυναμικούς κύκλους των Ιακωβίνων και ο Τζενάρο, μαζί με τον επίσης ευγενή Τζουλιάνο Κολόνα (Giuliano Colonna) συνελήφθη το 1794 με την καταστολή της «Πατριωτικής Εταιρείας» («Societa Patriottica») από την αστυνομία του βασιλιά Φερδινάνδου και έμεινε στην φυλακή μέχρι τον Ιούλιο του 1798, όταν αρκετοί ακόμα επαναστάτες (Pagano, Ciaia, Fasulo, Colonna, κ.ά.) αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από έντονες πιέσεις των Γάλλων.
Με την ανακήρυξη της «Παρθενόπιας Δημοκρατίας» («Repubblica Partenopea», 23 Ιανουαρίου 1799 – 13 Ιουνίου 1799) από τους ναπολιτάνους Ιακωβίνους, ο μόλις 27χρονος Τζενάρο ανέλαβε την διοίκηση του δημοκρατικού στρατού («Guardia Nazionale Napolitana»), δεύτερος υπό τον Αγαμέμνονα Σπάνο (Agamennone Spano) και στην κατάλυσή της από τον χριστιανομοναρχικό στρατό πολέμησε γενναία μέχρι το τέλος, κρατώντας επί πολύ το οχυρωμένο ανάκτορο του Capodimonte μαζί με τον Φλαμίνιο Σκάλε (Flaminio Scale). Ο αδελφός του Τζουζέπε κατόρθωσε να διαφύγει, ο ίδιος όμως πιάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές, όπως και όλοι οι υπόλοιποι επιζήσαντες 8.000 δημοκρατικοί, οι οποίοι είχαν παραδοθεί με όρους να τους επιτραπεί να φύγουν με τα γαλλικά πλοία για την Γαλλία, όμως οι χριστιανομοναρχικοί δεν κράτησαν τον λόγο τους και με προτροπή του Άγγλου ναυάρχου Νέλσωνα προχώρησαν σε δίκες και θανατώσεις πάνω από 100 αγωνιστών.
Ανάμεσα σε εκείνους που θανατώθηκαν ήταν και ο Τζενάρο. Λόγω της ευγενικής του καταγωγής δεν απαγχονίστηκε όπως οι υπόλοιποι αγωνιστές, αλλά καρατομήθηκε στις 20 Αυγούστου 1799, την ίδια ημέρα με τον παιδικό του φίλο Τζουλιάνο Κολόνα, τον δικηγόρο Βιντσέντζο Λούπο (Vincenzo Lupo) και την φίλη του Ελεωνόρα Φονσέκα Πιμεντέλ την οποία ωστόσο απαγχόνισαν, στην Piazza Mercato της Νάπολης, υπό τους πανηγυρισμούς του αποκτηνωμένου όχλου των «lazzaroni» («πάμφτωχων») για τα δικαιώματα των οποίων είχε αγωνιστεί («viva viva 'u papa santo, c'ha mannato i cannuncini, pe scaccia li giacubini!», «ζήτω, ζήτω ο άγιος πάπας, που μας έστειλε κανόνια, τους Ιακωβίνους για να διώξουμε!», τραγουδούσε το πλήθος γύρω από τα ικριώματα). Κοιτάζοντας τον μνησίκακο και τοποθετημένο ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά του όχλο, ο ευγενής και στην ψυχή δούκας αναφώνησε γεμάτος απελπισία: «πάντοτε επιθυμούσα το καλό τους και τώρα αυτοί πανηγυρίζουν για τον θάνατό μου!».
Την επόμενη ημέρα ο Λουϊτζι Σέρρα, ο πατέρας του, έκλεισε την πόρτα του παλατιού του (Palazzo Serra di Cassano στην οδό Monte di Dio) που έβλεπε προς το βασιλικό ανάκτορο, δηλώνοντας ότι θα μείνει κλειστή (παραμένει κλειστή ακόμη και σήμερα) μέχρι την ημέρα που θα υλοποιηθούν τα ιδανικά για τα οποία έπεσε το κεφάλι του υιού του. Μετά από λίγο, ο Λουϊτζι Σέρρα και όλη η οικογένειά του εξορίστηκαν από τους μοναρχικούς. Έζησαν 5 χρόνια στην Τοσκάνη και επέστρεψαν στην Νάπολη το 1804 υπό την κάλυψη των γαλλικών όπλων.
Πηγή: ένα KNOL για τον Gennaro Serra
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου