Βλάσης Ρασσιάς: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

(Απόσπασμα κειμένου στο αντεργκράουντ περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη» το καλοκαίρι του 1990)

«Στεκόμαστε εδώ…

Στα πρόθυρα ενός κόσμου μετα-καταστροφικού, δηλαδή Νέου, έστω κι αν η καταστροφή του νυν υπάρχοντος δεν θα αφορά κατ’ ανάγκη τις τετριμμένες της Επιστημονικής Φαντασίας ή της παραφιλολογίας των πεσιμιστών περιβαλλοντιστών ή των θρησκόπληκτων οπαδών πάντων των «μετανοείτε !» δογμάτων και αποχρώσεων.

Κάποιες δεκαετίες πριν την τελική Πράξη, αυτο-ερωτιζόμαστε επάνω σε μία σειρά από θεωρίες και πρακτικές, όπως ακριβώς ο κάθε έφηβος άνθρωπος ούτω ή άλλως αυτό-ερωτίζεται για κάποιους μήνες ή χρόνια πριν την ολοκληρωμένη Πράξη του δικού του προσωπικού ερωτισμού. Την «βρίσκουμε» με κάτι που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έρθει. Θέλουμε απλώς να αποδειχθούμε καλά προετοιμασμένοι.

Μας ενδιαφέρει μέχρι θανάτου μία σειρά ανθρώπινων αξιών που ετούτος ο κόσμος που ΤΩΡΑ πεθαίνει τις έχει προ πολλού αφανίσει εντελώς, έιτε με την απροκάλυπτη βία των όπλων του, είτε με αηδιαστικά προσχήματα περί θρησκευτικών και πολιτισμικών επιλογών: Αρετή, Συλλογικότητα, Ελευθεροπρέπεια, Χαριστικότητα, Αντι-αυταρχία, Σεβασμός προς Εαυτόν και Αλλήλους, Μέτρο, Έρωτας.

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι. Είμαστε το μάτι του Αύριο. Ασχολούμαστε με τις παραπάνω αξίες γιατί ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ θα είναι θεμελιωμένος ο νεαρός κόσμος που σύντομα θα διαδεχθεί αυτόν εδώ που ήδη ξεψυχάει.

Θεωρούμε εαυτούς ΠΡΟΫΠΑΡΞΑΝΤΕΣ αυτού του κόσμου που ψυχορραγεί και επίσης κάτοχους του προνόμιου ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και μετά από αυτόν. Είμαστε ο Ένας, ο Αρχικός και ο Έσχατος.

Είμαστε ΝΕΟΙ. Νυν και αεί Νέοι και Άφθαρτοι, αφού τα θλιβερά και αυθαίρετα όρια του βιολογικού χρόνου, εκφρασμένα μέσα από τα ρολόγια των ποικιλώνυμων ιδιοκτητών της καθημερινής ζωής αδυνατούν να περιορίσουν την Δύναμη της Ψυχής που κουβαλάμε μέσα μας και την μανιώδη πορεία μας προς τον Homo Ludens.

Κινούμαστε δίχως να μοιράζουμε επισκεπτήρια και σημεία αναγνώρισης, αφού άλλωστε δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ να πουλήσουμε, πέραν της τρομακτικής συνείδησης του ότι είμαστε Ένας που ποτέ δεν πεθαίνει. Ένας που εκ γενετής γνωρίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, άσχετα αν ένας ολόκληρος «πολιτισμός» δουλοκτησίας και προστυχιάς παλεύει με όλα τα περιεχόμενα των οπλοστασίων του για να μας «πείσει» για το αντίθετο. Κατέχουμε όλες τις βασικές αρχές της μαγείας της Φύσης και του Σύμπαντος, νοιώθουμε να ΡΕΟΥΜΕ ήδη μέσα στο ανέκαθεν ΡΕΥΣΤΟ Σύμπαν.

Εξερευνούμε τον Εαυτό, δίχως τον κίνδυνο να καταλήξουμε συγχυσμένοι μυστικιστές. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ μυημένος των ΑΛΗΘΙΝΩΝ Μυστηρίων είναι εκείνος που γνωρίζει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό δίχως περιεχόμενο. Κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει ποτέ να τον κάνει να το ομολογήσει. Κανένας οπαδός δεν θα καταφέρει ποτέ να του το αποσπάσει.

Είμαστε Ταξιδευτές και Πειραματιζόμενοι.

Στεκόμαστε εδώ, δίχως να ξοδευόμαστε άσκοπα, επιζητώντας απλώς την Συσπείρωση όλων των υπόλοιπων που αποτελούνε τον Ένα. Πάντοτε με την πεποίθηση πως αυτό ούτως ή άλλως θα συμβεί, καθώς ΟΛΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ. Μία συν-Ουσία Ψυχών.

Δεν θα ξανακτυπήσουμε πόρτες, δεν θα ξανακατεβούμε στα αχανή υπνωτήρια για να διασώσουμε του Υπνωμένους. Αυτή η ματαιοπονία ήταν άλλωστε που μας κράτησε πίσω όλον αυτόν τον καιρό. Αιώνες επί αιώνων. Μόνο μέσα από σκληρές δοκιμασίες έρχεται η Εξύψωση : οι άθλοι του Ηρακλέους, έστω κι αν από πολύ νέος είχε διαλέξει το μονοπάτι που έπρεπε. Και οι «άλλοι»; τα βολεμένα ανδράποδα, τα ανθρωπόμορφα έντερα, οι σαλιάρηδες κυνηγοί της α ή β φέτας «εξουσίας» ; Ne margaritas obijce porcis, seu asinus sabsterne rosas! (μην ρίχνεις τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, μην εκπορνεύεις βλακωδώς τα τριαντάφυλλα)...»

Πηγή: http://www.rassias.gr/ANPOLI26.html