Ράτγκεμπ: Ο ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ ΧΡΙΣΤΟΣ

«Το εμπορευματικό σύστημα από-ιεροποιεί και καταστρέφει το θρησκευτικό πνεύμα και γελοιοποιεί τα φετίχ του (Πάπας, Κοράνι, Βίβλος, Εσταυρωμένος…), αλλά συγχρόνως διατηρεί αυτό το πνεύμα σαν μία διαρκή προτροπή για να προτιμούν οι άνθρωποι την φαινομενικότητα αντί της πραγματικότητας, την λύπη αντί της ευχαρίστησης, το θέαμα αντί του βιώματος, την υποταγή αντί της ελευθερίας, το κυρίαρχο σύστημα αντί των επιθυμιών. Το Θέαμα αποτελεί την καινούργια θρησκεία και η κουλτούρα αποτελεί το κριτικό του πνεύμα.

Τα θρησκευτικά σύμβολα μαρτυρούν για την σταθερότητα της περιφρόνησης την οποία έδειχναν όλα τα ιεραρχικά καθεστώτα όλων των εποχών προς τους ανθρώπους. Ας πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα, τον Χριστό:

Όντας στην πρώτη γραμμή των υποκαταστημάτων θείων προϊόντων, οι χριστιανικές εκκλησίες υιοθέτησαν κάτω από την πίεση της εμπορευματικής διαδικασίας μία διεστραμμένη επίδειξη, η οποία δεν θα τελειώσει παρά μόνο με την διαπαντός εξαφάνιση της διαφημιστικής της ετικέτας, που δεν είναι άλλη από τον χαμαιλέοντα Χριστό. Υιός θεού, υιός πόρνης, υιός παρθένας, δημιουργός άρτων και θαυμάτων, ομοφυλόφιλος και πουριτανός, πολιτικός «αγωνιστής» και μέλος της υπηρεσίας ασφαλείας, κατήγορος και κατηγορούμενος, δουλευτής και αστροναύτης, δεν υπάρχει κανένας ρόλος που να μην μπορεί να τον υποδυθεί αυτή η καταπληκτική μαριονέτα. Τον είδαμε σαν έμπορο της στέρησης, σαν διανομέα χαρίτων, σαν «αβράκωτο», σαν σοσιαλιστή, φασίστα, αντιφασίστα, σταλινικό. Υπήρξε σε όλα τα εμβλήματα, σε όλες τις σημαίες, σε κάθε αυτοεξευτελισμό, στις δύο πλευρές του ρόπαλου, στις περισσότερες θανατικές εκτελέσεις, όπου στέκει εξ ίσου καλά στο χέρι του δήμιου όσο και του μελλοθάνατου.

Έχει την τιμητική θέση του μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μπορντέλα, τους στρατώνες, τα πολυκαταστήματα, τις ζώνες του ανταρτοπόλεμου. Χρησίμευσε σαν δείκτης πορείας, σαν σκιάχτρο για να εξακολουθούν να αναπαύονται οι νεκροί εν ειρήνη και για να εξακολουθούν να μένουν γονατισμένοι οι ζωντανοί, χρησίμευσε σαν βασανιστήριο και σαν δίαιτα αδυνατίσματος και θα χρησιμεύσει και ως πλαστικός φαλλός όταν οι έμποροι της αγιοσύνης θα αποφασίσουν κάποτε να αποκαταστήσουν εμπορικά το αμάρτημα. Ταλαίπωρε Μωάμεθ, ταλαίπωρε Βούδα, ταλαίπωρε Κομφούκιε, θλιβεροί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών φιρμών χωρίς φαντασία και δυναμισμό, ο Χριστός κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ο Ιησούς Χριστός, το σούπερ αφιόνι και ο σούπερ σταρ: όλες οι εικόνες του πουλημένου στον θεό, μέσα σε μια ρεκλάμα πώλησης του θεού».

Πηγή: Ratgeb, «Από την Άγρια Απεργία στην Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση»