Δεν φθάνουν τα ωραία επιχειρήματα.Πιστεύω ότι οι πράξεις μας δεν μπορούν πια να ωθούνται από κίνητρα που ίσως δέκα χρόνια πριν να είχαν κάποια αξία.
Δεν ζούμε σε μία κοινωνία που κυριαρχεί η λογική. Ίσως και να μην ήταν ποτέ έτσι αλλά και να ήταν πιστεύετε ότι αυτοί που κατέχουν την εξουσία πάνω σ’ αυτήν την κοινωνία, θα ήταν διατεθειμένοι ν’ ακούσουν αυτήν την λογική;
Ζούμε σ’ ένα αστυνομικό κράτος, στο εσωτερικό του οποίου κάθε αυταπάτη για Δημοκρατία έχει πια μπει στην άκρη και έχει αντικατασταθεί από μία ωραιοποιημένη μορφή φασισμού.
Δεν μπορούμε να έχουμε καμμία πιθανότητα αν συνεχίσουμε πάνω σε λογικές και κίνητρα που βυθίζουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και σε εποχές ξεπερασμένες. Έφθασε η ώρα για να καταλάβουμε ότι το ειρηνιστικό κίνημα είναι από την φύση του κίνημα ενάντια στην κοινωνία. Είναι παράλογο να περιοριζόμαστε απλά και μόνο στο να ζητάμε αόριστα την «ειρήνη» και ν’ απαιτούμε (λογικά) τις συνθήκες που θα την κάνουν δυνατή απευθυνόμενοι σε ένα κράτος που η μοναδική του πολιτική είναι η βία και η καταπίεση.
Η επιδίωξη μας δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης άρνηση να συμμετάσχουμε σε αστείες «πολιτικές μεταρρυθμίσεις». Το σύστημα θα κάνει πάντα τις «παραχωρήσεις» του στον λαό και αυτό για κανέναν άλλον λόγο παρά μόνον για να διατηρήσει τον έλεγχο επάνω του. Ήρθε όμως η ώρα να δείξουμε την δύναμή μας, δεν φθάνει πια να ζητάμε ελεημοσύνη για να μας παραχωρήσουν κάτι τι. Μιλάμε πια για την πραγματική «πάλη των τάξεων» όχι όμως με το αριστεροειδές νόημα των «εργατών ενάντια στ’ αφεντικά» ούτε με την φεμινιστική θέση των «γυναικών ενάντια στους άνδρες». Όλα αυτά χρησιμεύουν μόνο για να δημιουργούν νέα ρήγματα και διαιρέσεις.
Στην πραγματικότητα το ειρηνιστικό κίνημα δεν είναι ένα πραγματικό «κίνημα», αλλά ένα κάποιο κοινό σημείο αναφοράς για ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους… Αν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, ότι καταπιέζονται εξ ίσου και προσπαθούσαν να βρουν κοινά σημεία στον αγώνα τους αντί για διαφορές, τότε θα μπορούσε πράγματι να δημιουργηθεί ένα αληθινό Κίνημα Ειρήνης. Δεν έφθασε επιτέλους η στιγμή να πάψουμε να υπερτονίζουμε τις διαφορές μας και να καταλάβουμε ότι οι πράξεις μας και οι συμπεριφορές μας θα έχουν πράγματι αξία, μονάχα αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι ο αγώνας μας είναι κοινός;
Αν εξαιρέσουμε ελάχιστα άτομα (τους λεγόμενους ψυχωτικούς και τα ρομπότ που ελκύονται από την στρατιωτική ζωή ή από την αστυνομική καριέρα), έχω καταλάβει ότι από όλους αυτούς που έχω γνωρίσει στην ζωή μου κανένας δεν είχε την ελάχιστη πρόθεση να προκαλέσει πόνο ή ενόχληση στους άλλους. Αυτοί που το κάνουν, δρουν έτσι γιατί έχουν διαστρεβλωθεί από την σκληρή και παράλογη καταπίεση της εξουσίας και της κοινωνίας που αυτή μανιπουλάρει και ελέγχει… Πιστεύω σταθερά στον Ειρηνισμό με το πιο πλατύ νόημα αυτής της λέξης. Αρνούμαι τελείως οποιαδήποτε μορφή βίας απέναντι σε όλες τις μορφές ζωής και είμαι πεπεισμένος ότι καμμία αντίθεση δεν θα λυθεί με την βία και την δύναμη, αλλά παράλληλα δεν είμαι σε θέση να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και να κοιτάζω παθητικά το θέαμα των συντρόφων μου που υποφέρουν πιασμένοι στα νύχια της εξουσίας. Έχουμε το δικαίωμα ν’ αμυνθούμε να προστατευθούμε, αυτό είναι βασικό δικαίωμα όλων των ανθρώπων…
Σαν μουσικό γκρουπ οι CRASS το βουλώσαμε για πολύ καιρό μ’ αποτέλεσμα να μας φτύνουν οι κάθε λογής φασίστες, σε ό, τι ωραίο είχαμε κατορθώσει να δημιουργήσουμε. Ωστόσο εγώ εξακολουθώ να πιστεύω σίγουρα ότι η στρατηγική των μεγάλων εκδηλώσεων είναι πια αναποτελεσματική αλλά και ξεπερασμένη. Φυσικά υπάρχει κάποια αξία σε παρόμοιες δραστηριότητες, αλλά εμείς είμαστε οι ίδιοι εκείνοι που τους αποδίδουμε αυτές τις αξίες. Παράλληλα, η προσωπική ανάπτυξη σίγουρα είναι ουσιώδης, κάποτε όμως θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να «αναπτύσσουμε την προσωπικότητά μας» και ν’ αρχίσουμε επιτέλους να την χρησιμοποιούμε…
Σε αντίθεση με τους αφυπνισμένους ανθρώπους, το σύστημα δεν έχει κανένα ενδοιασμό να χρησιμοποιεί βία. Αν φθάσει η στιγμή που θα είμαι αναγκασμένος να έρθω στα χέρια, θα το κάνω μόνο γιατί θα έχω αποφασίσει να το κάνω. Αντίθετα η εξουσία υπερχρησιμοποιεί την βία και δεν σκέφτεται καν γιατί το κάνει. Δεν την ενδιαφέρει άλλωστε. Και γιατί θα έπρεπε; Ξέρει καλά ότι είναι αυτή που έχει το μαχαίρι στο μανίκι και όχι οι άνθρωποι που αντιστέκονται.
Μόνο μία γενικευμένη επανάσταση θα μπορέσει να μετατρέψει την γη σε ασφαλές μέρος και αν υπάρξει αυτή θα είναι υπεύθυνη. Βαρέθηκα τις «διαφορετικότητες». Βαρέθηκα να είμαι μόνος ενώ αισθάνομαι την ανάγκη να βρίσκομαι μαζί με άλλους. Έφθασε η στιγμή να σταματήσουμε μια για πάντα να κάνουμε επίκληση στις διαφορετικότητές μας και να ενώσουμε επιτέλους τις δυνάμεις μας. Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο; Η τέχνη μας και η δημιουργικότητά μας είναι τα πιο ισχυρά όπλα μας. Πρέπει να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας για να καθορίσουμε το μέλλον μας. Ν’ αρχίσουμε να προσεγγίζουμε, να προετοιμάζουμε τον καινούριο κόσμο μας. Δεν μπορούμε να μαντέψουμε καμμία επανάσταση αν δεν υπάρχει μία καθαρή οπτική σχετικά με το τι θέλουμε μετά. Δεν έφθασε ήδη η στιγμή ν’ αναρωτηθούμε για τι πράγμα θέλουμε επιτέλους να πολεμήσουμε; Οπισθοχωρούμε, κρυβόμαστε μέσα στην τρύπα μας, κοιτώντας το φώς που λάμπει μακριά μας. Μήπως δεν έφθασε ήδη ο καιρός να κινηθούμε προς την κατεύθυνση που μας δείχνει το φώς;
ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ
Αν το ειρηνιστικό Κίνημα είναι πράγματι με το μέρος της ειρήνης, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να ανεχθεί την ύπαρξη της εξουσιαστικής βίας, κυρίως γιατί η «ειρήνη» όπως την εννοούνε οι εξουσιαστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία κατάσταση «ηρεμίας» και αποχαύνωσης, μία αίσθηση ασφαλείας που οι μηχανισμοί ελέγχου μπορούν να ελέγχουν άμεσα και απόλυτα.
Το μόνο που εγώ ξέρω στα σίγουρα είναι ότι θα κάνω το κάθε τι για να διατηρήσω μέσα μου όλα εκείνα που πιστεύω ότι αποτελούν τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα: την επιλογή και την ελπίδα. Ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία καινούρια φιλοσοφία ζωής που δεν θα έχει μέσα της απέραντο πόνο και θλίψη, μία φιλοσοφία που θα προσφέρει σ’ όλους Αξιοπρέπεια και Ολοκλήρωση.
Κάποια μέρα, το εύχομαι, όλοι θα μπορέσουμε να φθάσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής, αυτή την Επιλογή. Με τα σημερινά δεδομένα, η όχι και τόσο ελπιδοφόρα αίσθηση της πραγματικότητας, μού λέει ότι αυτή η δυνατότητα ίσως αποκλείεται, ωστόσο εγώ θα συνεχίζω να την ψάχνω και να ελπίζω. Χωρίς να ξεχνάμε το πραγματικό νόημα της ζωής, ας μπορέσουμε επιτέλους να αρχίσουμε να κοιτάζουμε το νόημα του αγώνα μας από μία εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.
Ένα μέλος των CRASS, με αγάπη, ειρήνη και ελπίδα.
(Δημοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης», Νοέμβριος 1990)
Πηγή: http://www.rassias.gr/ANPOLI16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου