Ο Μαρξισμός έχει κάνει τεράστιο κακό στην Αριστερά με το να την βασίσει σε μια ψευτο-αντικειμενικότητα, που σχεδόν δεν ξεχωρίζει απ’ την δικαστική νοοτροπία. Οποτεδήποτε ακούω μαρξιστές της «Νέας Αριστεράς» να καταγγέλλουν μια θέση ως «αντικειμενικά αντεπαναστατική», «αντικειμενικά ρατσιστική» ή «αντικειμενικά σεξιστική», μου κόβονται τα ήπατα. Αυτή η κατηγορία που πετιέται στην τύχη ενάντια σε όλους τους πολιτικούς αντιπάλους, παρακάμπτει την ανάγκη για μια αναλυτική ή διαλεκτική κριτική… Αφαιρείται έτσι απ’ την ελευθερία η αυτονομία της, η κυριαρχία της πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Μετατρέπεται σε μέσα αντί για σκοπό. Το αν η ελευθερία είναι επιθυμητή ή όχι, εξαρτάται απ’ το αν προωθεί την «αντικειμενική» εξέλιξη. Συνεπώς, κάθε εξουσιαστική οργάνωση, κάθε σύστημα καταπίεσης κι απώθησης, κάθε τακτική χειραγώγησης μπορεί να γίνει αποδεκτή, και ίσως μάλιστα αξιοθαύμαστη, αν ευνοεί την «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» ή την «αντίσταση στον ιμπεριαλισμό»… Οι κατηγορίες αντικαθιστούν την πραγματικότητα, οι αφηρημένοι στόχοι αντικαθιστούν τους αληθινούς στόχους, η «Ιστορία» αντικαθιστά την καθημερινή ζωή. Το γενικό, που απαιτεί μία πολύπλοκη, πολύπλευρη ανάλυση για να γίνει καταληπτό, αντικαθίσταται από το μερικό, το συνολικό από το μονόπλευρο.
Το ίδιο σοβαρή είναι και η απόρριψη της ουτοπικής σκέψης –των γεμάτων φαντασία περιπλανήσεων του Σαρλ Φουριέ και του Ουϊλιαμ Μόρις. Αυτό που ο Μάρτιν Μπούμπερ ονόμασε το «ουτοπικό στοιχείο στον σοσιαλισμό» απορρίπτεται για χάρη μιας «πραγματικής» κι «αντικειμενικής» μεταχείρισης της «πραγματικότητας». Αλλά, στην ουσία, αυτή η προσέγγιση αποξεραίνει την πραγματικότητα με το να περιορίζει την σφαίρα της κοινωνικής εμπειρίας και δεδομένων. Το κρυμμένο δυναμικό μιας δοσμένης πραγματικότητας είτε υπονομεύεται από μία έμφαση στις «αντικειμενικές» πραγματικότητες, ούτε εξουδετερώνεται από μια μονόπλευρη μεταχείριση. Ο επαναστάτης γίνεται δέσμιος της εμπειρίας, όχι όπως αυτή υπάρχει διαλεκτικά, ΣΕ ΟΛΕΣ τις πραγματικότητες και δυνατότητές της, αλλά όπως προσδιορίζεται εκ των προτέρων απ’ τον «επιστημονικό σοσιαλισμό».
Πηγή: Murray Bookchin, «Άκου Μαρξιστή», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου